İnsan bazen......

Yenilmişliğin verdiği umursamazlık!

Ne güzel duygudur o.. Her şey biter, partiyi kaybedersiniz.

Kimseye çaktırmadan içinizden derin bir "oh" çekersiniz. Kameralar kazananın yanındadır.

Elinizden geleni yapmanın huzuru vardır üzerinizde, çok çabalaşmışsınızdır.

Gecelerce uykusuz kalıp bu güne, bu ana hazırlanmışsınızdır.

Olmamıştır, "nedeni" başkalarına karın ağrısı olur. Ne olduysa göz açıp kapayana kadar olmuştur aslında...

Kimileri bu halinize "tecrübesizlik" der. Kimileri gençliğinize yorar. Bazıları konsantre olamadığınızın altını çizer.

"Heyecanlıydı eli ayağına dolaştı" diyenlerde olur. Siz söylenenlerin hepsini duyar ve gülümsersiniz. Gülümsediğinizi görenler, dehşete düşer delirdiğinizi düşünür.

Eleştirilerin en can yakanı dostlardan gelir: "Ben demiştim bu adam bu işi kıvıramaz diye ama sakalımız yok ki lafımız geçsin".

Bu cümleyi kuran adam, yarım saat önceye kadar en büyük destekçinizdir. Kapıdan çıkarken arkanızdan seslenirler. "Rezil ettin oğlum bizi be. Birde utanmadan sırıtıyorsun". Duymazdan gelirsiniz...

Elleriniz montunuzun cebinde, boş yolda yalnız ilerlersiniz.

Evin kapısını anneniz gülümseyerek açar. "Karnınızın aç olup olmadığını" sorar. Her zamankinden daha iştahlı yemek yersiniz.

Ağzınızın tadı da keyfiniz de yerine gelmiştir. Anlaşılma beklentilerinizi çöpe atıp. Hayatınıza devam eder. O günü aklınızdan silersiniz...

Yıllar geçer aradan, kaybedişinizden sonra hiç arayıp sormadığınız... İpe serip kuruturken unuttuğunuz dostlarla karşılaşırsınız. Çoğu kilo almıştır, bazılarının saçları dökülüp bazılarının avurtları çökmüştür.

Eskilerden, o dönemlerin erişilmez şimdilerin üç çocuklu geniş kalçalı güzellerinden bahis edersiniz. Kimsenin kimseyi arayıp sormadığından, insanların vefasızlığından, yılların acımasızlığından, zamanın azlığından dert yanarsınız.

Sınıfın en çalışkan öğrencisinin incik boncuk sattığına şaşırıp, kaybedilen öğretmenleri rahmetle anarsınız...

Sonra içlerinden kendini en zeki zannedeni, o günü hatırlatır. Kaybedişin ardından neden güldüğünüzü sorar. "Bilmem, hatırlamıyorum, " der geçersiniz.

"Görüşmek üzere" deyip yanlarından ayrılıp bir daha hiç görüşmezsiniz...

Onların anlayamadığı, kimsenin anlamasını beklemediğiniz cümleyi geceye söylersiniz..

"İNSAN BAZEN KAYBETMEK İSTER."

Foto: Muammer Yanmaz