İnsan dostu hayvanlar

Her zaman siyaset mi yazacağız. Bu sefer de hayvanlardan bahsedelim. Mesela en sadık hayvan olan köpekler… 

Köpeği olan birçok hayvanseverin de bildiği gibi, köpekler gerçekten çok duygusal hayvanlardır. Çoğu zaman sizinle tüm duygularınızı paylaştığını hissedersiniz. Gülüp neşelendiğinizde o da koşar ve oynamaya başlar. Ağladığınızda, şaşırır, yanınıza gelip burnuyla elinizi dürter ve hatta eğer yetişebilirse gözyaşlarınızı bile siler. 

Sahipleriyle doğru sevgi iletişimini kurabilmiş köpekler sürekli gözleri ile sahiplerini izler, gözleri kapalıysa en ufak bir seste kulaklarının kımıldadığını, dikildiğini ve içi rahat etmezse de ne oluyor diye sizi kontrol ettiğini fark edebilirsiniz. 

Sokak köpeği hüzünlü bakar. Hüzünlü bakmasının nedeni açlıktan değildir. Bir sahibi olmadığı için öyle bakar. Çünkü köpekler insanlara aşık, insanlara bağımlı, insansız yaşayamayan tek canlıdır. Bir köpek, bir sahibi olana kadar yapayalnızdır. 

Sokakta rastladığınız zaman, başını okşadığınız veya azıcık önünde duraksadığınız bir köpek yavrusunun, hemen peşinize düşmesi bundandır işte! Belki de gerçekten açtır, ama sizin peşinize aç olduğu için değil, onu sevecek, başını okşayacak, onunla konuşacak, bahçesinde veya evinde yatıp koruyacağı bir sahip arayışıdır. 

Bu yazıyı yazmama sebep olan, başımdan geçen bir olayı paylaşayım sizlerle; 

Dün yolda yürüyordum. Birden acı bir fren sesi geldi! Ve ardından inlemeler… 

Evet, birine araba çarpmıştı. Hemen koştum yardıma gittim, yerde kanlar içinde bir köpek yatıyordu. Korkudan titriyor ve insanın yüreğini parçalarcasına ağlıyordu. Ben telaştan ne yapacağımı bilemezken, toplanan kuru kalabalık konuşuyor kendi arasında ‘’şu ilerdeki çöp konteynırına atalım. Yaşamaz bu!’’diyorlardı. Dikkatinizi çekerim köpek hala canlı! Ve Sadece yaralanmış… İnsanlar canlı köpeği ölüme terk etmekten bahsediyor. Bu ne vurdumduymazlık, bu ne duygusuzluk, bu nasıl insanlık! 

Toplanan kuru kalabalığa sert bir çıkış yaptıktan sonra, aldım zavallı köpeği kucağıma, bindik arabaya veterinere götürdük. 

Veteriner ağabeyimiz, köpekle ilgilendi yaralarını dikti, sol ön ayağını da alçıya aldı. Köpek biraz kendine geldiği zaman öyle bir baktı ki gözlerime, sanki ‘’Teşekkür ediyordu.’’. Ben onun iyi olduğunu gördükten sonra içim rahat bir şekilde evime gittim. Ve hatta köpeğe kalacak yer bile buldum. Ben üzerime düşeni yaptım, insanlık görevimi yaptım. Başkalarını dinleyip de ‘’çöp konteynırına!’’ atsaydım şimdi yaşıyor olmazdı…