İnsanı gözleri ele verir.

Bir insanın nasıl biri olduğunu bakışından anlarsınız çoğu zaman…

Yaşla,tecrübeyle,gözlemle ilişkilidir birini “ gözünden tanımak”

“ Gözüm tuttu” deriz ya da “ Gözüm tutmadı”…

İnsanlar gözleriyle anlaşır. Çünkü ruhun dışa açılan penceresidir onlar! Dilinizi, duruşunuzu ,mimiklerinizi kontrol altında tutabilirsiniz ama bakışlarınızı asla!

Düşünceleri, duyguları bakışlar ele verir.

Bu nedenle konuşurken göz temasından kaçınan,gözünün altından bakan,ifadesiz bakışlı insanlara hep mesafeli yaklaşırım. Bana hep gizlenecek bir şeyleri varmış gibi gelir.

Bir de konuşurken, gülerken gözleri parlayan,gözlerinde ışığı olan insanlar vardır. Öyle içten, öyle samimi ve art niyetsiz bakarlar ki içindeki çocuğu görürsünüz.Hani denir ya İçindeki çocuğu öldürme “ diye… Siz görürsünüz o insanların içindedir o çocuk!

Yaşları ne olursa olsun heyecanla,  umutla, güzellikle bakarlar çevrelerine…Öyle masum, öyle yapaylıktan uzaktır ki güvenirsiniz her sözlerine, anlatıverirsiniz her şeyinizi bir çırpıda…

O bakış  karşısındakine sunulan sıcaklıktır,” ben seni anladım,bana güvenebilirsin “ mesajıdır. Sevgi, barış,coşku dolu sıcacık bir sarmalayıştır.

Güzel gözlü bir adamı kaybetti  Türkiye!

Sanırım benim aklımda söylediği güzel Karadeniz türküleri kadar o içten, sıcak, tertemiz bakışları ve ışıl ışıl gözleriyle de kalacak.

Nur içinde yatsın, Allah sevenlerine sabır versin.

Gülen gözlü, tertemiz bakışlı insanları da hayatımızdan eksik etmesin. O ışıklara ihtiyacımız var.