İnsanım ben, sıkılırım, yeri gelir ağlarım..

İnsanım ben.. Sorularım, Sorunlarım olabilir.

Tabi ki zorlanabilirim. Bazen, çözmek imkansız gibi görülebilir.
Tabi ki .. Sıkıntılarım da olabilir,
Sevdiklerimle, sevmediklerimle, Yakın ya da uzaklarımla
Problemler de yaşayabilirim.

Ama bunun, bir süre sonra geçeceğini bilmek.,
Sonuç ta herşey bizler için. Önemli olan kuvvetli olabilmek.

İnsan, içindeki soruları çözmeye çalışırken rahatsızlık duyabilirmi. Çözmeye başladım diye rahatsızlanır mı.?
Evet duyabilir. Dozu da hepimiz için farklı da olabilir. Üstelik bu doğru bir rahatsızlıktır.

Ama soruların çözümünü aramanın , çok fazla ve ağır geldiğini düşünürsek;
sorulara bir süzgeç koymalısınız. Kafamızın içine, içeriye alacağımız soruları
sınırlamalısınız belki de ...Ne kadar yapabilirsek ...

Belki de sorunlardan uzak durup, biraz hayal kurup, şiir yazıp,
Müzik dinleyerek.....
İşe yarayacak ise bunları da yapalım tabi. Ama sorunu çözmeden rahat edemeyenler, onlar nasıl davranacak?
Sorun'' illa da böyle olalım '' diye dayatmacı bir yapı içine girmektir
Sorun , olacak ise olur, yaşanacaksa yaşanır.

İnsanım ben.
Tabiki müziksiz , şiirsiz, dostsuz, sevgisiz, aşksız olamam.
Ama yeri gelince her acıyı da sıkıntııda , sıkıntısızca yaşayabilmeliyiz.

Sanırım İşe girdiğim ilk yıllardı. Annem ve babam ayrılmak üzereler ve
ben o günleri, ''hayatımın en zor günleriydi'' diye hatırlarım.
Sebep, ayrılmaları değil, gürültü ve sıkıntı yaratmalarıydı.
O zamanlar Nebiş'in omzunda, ağlarken, 1 ay geçse, herşey geçecek derdim.

Şimdi, bir şiir yazasım geldi ,
Yok yok yazdıklarımdan birini buraya yazmak ,
Vazgeçeyim en iyisi , ağlatırım falan,
Yok o kadar karamsar değil, Her balık kadının olduğu sonbahar sendromu, geçecektir, az kaldı.


Çözümsüz sıkıntılar olmasın, herşeyin ardında kalınır.
Nerden mi aklıma geldi bunlar. Kimbilir...
Sevgilerimle