İnsanlara dokunmak

Her yeni gün, yeni bir savaştır. Nefes alabilmek bile bu kirli şehirde bir zaferdir. Bir de sabahları trafikte dolmuşların altında kalmadan iş yerine varabilmek.. 

 

Başkalarının hayatına dokunmak, aynı dili konuşamasanız bile sadece tüm insanlığın ortak dili olan sevgi ve anlayış ile konuşabilmek ise bir kişinin hayatında kazanabileceği ender muhteşem zaferlerdendir. 

 

Bugün benim dilimi konuşmayan bir kadın, sarılıp öptüyse beni sadece O’nu dinlediğimiz için ben olmam gereken yerde, yapmam gereken işi yapıyorum demektir. Tek bir sarılma ile o güne kadar midemi bulandıran insanın insana çektirdiği tüm acılara rağmen zafer kazanmışız demektir. 

 

Tek bir çocuğun bile bu gece; ikinci el ama onun için yepyeni olan elbisesi nedeniyle gülümseyerek uykuya daldığını bilmek işin getirdiği diğer tüm külfetlere değer. 

 

Ve sonunda tüm bu sefaletin, bu şiddetin, bu savaşların, bu ölü çocukların sonunu getirmeye çalışmak, yani “insanlara dokunmak” en büyük hedef olmalı. Herkes için..

 

Dünyaya sadece kendimiz için yaşamaya gelmiş olamayız. Bu çok basit olurdu. Bundan daha fazlası var.