İnsanlık Beton Oldu

Çocukluğumda ulu dağların arkasını hep merak ederdim!

Tatlı bir vuslat kokardı o erişilmez sandığım uzaklarda, beton yapıları hiç hoşlanmaz halada hoşlanmam hoşlanmayacağımda! Çünkü ölüm kadar soğuk ölümden öte anlamsız. İstanbul'un ve diğer büyük şehirlerin mimarisini ahşapla stilize etmeyi çok isterdim küçük ahşap evler. Meyve bağları, gül bahçeleri, saz evleri, küçük sokaklar, dere misali fabrikaları şehir dışına dizayn ederdim... Yerlere çöp atanları, yerlere tükürenlere cezai müeyyide uygulardım. Şehrin üç noktasına sevgi sepeti koyar, sevgiyi unutmuş insanlara sevgiyi hatırlatacak şekilde her gün yeni bir mesaj bırakırdım Klasik müziği, şehrin bazı noktalarında sürekli çalınmasını sağlardım. Daha birçok şey...

Maalesef şehirler betonlaştıkça insanlık yok oldu...

Yorgun Kalemim