İnsanlık halleri

Doğduğu gün, en yalın halidir insanın. Yalın, tertemiz ve masum… İlk adımlarıyla yürümeye başlar “e” haline doğru veya “i” haline… Kendisin(e) yaklaşımıdır bu. Belki de kendisin(i) bulduğu hali!...  

İnsan anca bulurmuş kendini; ancak kendin(de) olduğunda... İnsanın en yoğun yaşadığı dönemiymiş kendin(de) hali… Dürüstlük kendin(de), iyilik doğruluk kendin(de). Huzur kendin(de), sevinç kendin(de)…Mutluluğu kendin(de); hüznü kendin(de)…İnsanın kendine en açık haliymiş “de” hali… Ancak “de” halinde itiraf edebilirmiş yüreğindekileri beynine… Duydukları; kulaklarında kendin(de) kalabilirmiş sadece; söyledikleri dilinde; gördükleri gözünde…Ve ömrünün en uzun dönemiymiş sanki “de” hali…  

Yaşadığı zamanın, son dönemecinde kendin(den) hali, içine alırmış insanı. Ne varsa kendinden olurmuş artık… Merhameti kendin(den). Hoşgörüsü kendin(den).Sabrı kendin(den). Şefkati kendin(den)… Bıraktıkları “den” halinden kalanlar olurmuş geriye…  

İnsanın kendisinden vazgeçmesiymiş “den” hali. Belki de vazgeçilebilmesiymiş kendisinden…