Işığın elleri

Yollar iyice yordu beni; keskin anılar takılıyor ayaklarıma. Ne kadar ileri gitmeye çalışırsam çalışayım, sürekli karşıma çıkıyorlar. Her takılışımda canım yanıyor ve ben çaresizce kabulleniyorum tüm acılarımı… Hele kabuk bağlamamış yaralarım da açılınca yeniden, acım iyice artıyor, dayanamıyorum artık. Ama biçare, susuyorum…

Havada bir sis hali… Ne kadar arasam da güneşi, bulamıyorum. Güneşten geçtim, önümü bile göremiyorum… Bazen bitsin istiyorum yolculuğum, yer yarılsın bir anda, ne var ne yok yutsun her şeyi… Bir bir yitsin gitsin anılar, ortalık toz dumana bürünsün, iyice kör olsun gözlerim… Her şeyi çeksin içine, yutsun, yedi değil yetmiş kat dibe… Karanlık yok olsun, bembeyaz bir ışığa bürünsün ortalık.

Usulca soysun ruhumu ışığın elleri, elbisemi bıraksın yere usulca, acıtmadan... Temizlesin beni, yıkasın ruhumdaki bütün kirleri… Yol bitsin, uçurum olsun önüm. Ve ben bu beyaz arınmışlığımla bir adım daha atayım. Birdenbire boşluk kucaklasın beni , taşısın yukarılara. Daha yukarı, daha yukarı… Bulutlar minicik noktalar olsun altımda. En kocamanı bir toz parçası haline gelsin sonra. Işık büyüsün daha da büyüsün. Tam yalnızlıktan ürpermeye başladığımda karşılasınlar beni. “Hoş geldin”, desinler en gülümseyen halleriyle. Huzurum artsın, ruhumdaki sevinç çığlıkları kaplasın evreni, sağır etsin herkesi.

Evime götürsünler beni artık…