İŞİNİ SEVMEK

Onu TV de bir yemek programı sırasında tanımıştım.Etten bahsederken büyük bir saygı ile konuşuyor, başından geçenleri samimiyetle anlatıyordu.Cüneyt Asan aslen Erzincan doğumlu olup,sonradan İstanbula göçen bir ailede büyümüştü.Tek odalı bir gecekonduda kalıyor,beş çocuk balık istifi yaşıyorlardı.Hayatında kırılma noktasını oluşturan olay,öğretmeninin ona yardım malzemesi dağıtırken duygularını dikkate almaması olmuştu.Onuru kırılan küçük Cüneyt o gün okul çıkışı mahalle esnafını gezerek iş aramış,kasapta işe başlamıştı.Ona kalsa hemen o gün okulu bırakacaktı,ancak babasının ısrarı üzerine okulunu tamamlamıştı.Kısa bir süre orta okula devam etse de sonuç alacak boyutta olamayacaktı.

Artık kasap dükkanında kalmaya başlamıştı.Yaptığı işi seviyor,müşterilerle ilgilenmek için su bile içmek istemiyordu.Su içersem tuvalette kaldığı zaman gözünde büyüyordu.Onun etle uğraşmayı sevdiğini fark eden işçiler kesimhaneye gelmesini tavsiye ettiklerinde dükkandan sonra mezbahanede vakit geçirmeye başlamıştı.  17 yaşına geldiğinde patronunu ikna ederek kasap dükkanının Bahar olan adını Günaydın olarak değiştirdi.Askerlik  dönüşü dükkanı devretmek isteyen patronuna Nimet ve İsmet Yalçınla ortak oldu.Bir atılım yapmak istiyor,diğer ülkelerdeki uygulamaları yakından takip etmek istiyordu.O günlerin spor yorumcusu Necmi Tanyolaç onun dükkanına girdiğinde şaşkınlığını gizleyemedi.Gördüklerini gazetede Amerikan barlı ve kütüphaneli kasap başlığıyla paylaşınca insanlar merak içinde dükkana koştular.1986 yılında Küçükyalı Çamlıkta kebapçı dükkanı açmıştı.Yine o  günlerde TV sunucusu Aykut Işıklar oraya gidince bir anda meşhur olmuştu.Bu arada Cüneyt Asan da büyümesine paralel olarak bir çok etseveri  şef olarak yetiştirmeye başlamıştı.Bunlardan biri de ABD de adını duyuran Nusret Gökçeydi.Günaydın Et ürünleri bu gün kırk şubesiyle hizmet vermeye çalışıyor.

Cüneyt Asanı dinlerken işini severek yapan bir insanın neleri değiştirebileceğini gördüm. Gönül kırıklığı içinde girdiği kasaplık mesleğini ibadet yapar gibi yerine getiriyordu.Yaptıklarını kesinlikle yeterli görmüyor,daha ne yapabilirim diye etrafı gözden geçiriyordu.Kendisi gibi ete saygı duyan gençleri yetiştiriyor ve ülkemizi temsil etsinler diye yurt dışına göndermekten çekinmiyordu.Bizlere mesleğini seven bir insanın nasıl olması gerektiğinin örneğini oluşturuyordu.Şaşkınlık içinde,

- Keşke dedim, bütün iş yapanlara Cüneyt Asan örneğini çoğaltıp,tanıtsak nasıl olur? Her çalışan bu şekilde çaba gösterse ülkemiz çok güzel noktalara hızla gelebilirdi.Bir öğretmen olarak iğneyi önce kendime batırmak istedim.Bu bilgiler ışığında hayatımı gözden geçirdim ve üzüldüğümü anladım.

Bir kasap dükkanında başlayan meslek hayatının kırık dükkana ulaşan,yetiştirdiği şeflerin dünyanın değişik ülkelerinde Türkiye’yi temsil etmelerine uzanan hayatını bütün çalışanlara tavsiye etmek istiyorum.