İstanbul ağlıyor

Göz ucuyla dolandım geceyi,

zifiri karanlık sokaklar, sessiz ve ürkütücü,

atılan her bir adımda vuruldum hassas serzenişimden,

feryatlar yükseldi en kuytu ve suskun yerinden yüreğimin,

ne garip değil mi, insansız ve de insafsızdı istanbul gecede,

Karanlık olan gecemiydi, yüreklermiydi insafsız- şefkatsız.

her şey yerli yerindeydi süzüldükçe gölgeden,

dokundukça buz kesen yaraya,

herkes şen, mutlu - huzurluydu,

el-ele, göz göze, fısıltılar yükseliyordu lal dillerden,

bir benmişim yanan yüreğinde topallayan, tökezleyen.

bir benmişim mutsuz-huzursuz,

kaldırımlarında üşüyen istanbulun,

yalnız, yanıbaşında kimsesiz- çaresiz...

Ne ürkütücüdür Kardaş,

şu hain geceleri istanbulun,

ne sevmelerinde vurulur tetiksiz namludan sevimsiz aşklar,

ne derinmiş kuytuları, çelimsiz gülüşleri vurulan,

tek kişilik ordu sanki yürek, süngüye can doğrayan,

...

ben ,

sustukça ağlıyor gece,

üzerime deviriyor, dinamitliyor yüreğimdeki ahları istanbul.

istanbul üşüyor ben donuyorum,

istanbul donuyor ben ölüyorum...

istanbul üşüyor, kayboluyorum kaldırımında.

istanbul üşüyor...

bakışlar şaşkın ve alaylı, gülücükler sahte ve sinsi.

çaresizlik, çığ gibi yürüyor üzerime,

ben susuyorum,

gece ağlıyor,

istanbul ağlıyor.

ince halkadan bir tanesi daha kırılıyor gözlerimden,

geceye bir yıldız daha kaysa ne olur sessiz - kimsesiz.

ben ölüyorum, istanbul sallanıyor direğinden,

istanbul sallanıyor,

ben ölüyorum çaresizliklerde....

istanbul ağlıyor...

KOÇAK

07.02.2010

İSTANBUL