İsyanı kendisine

Güvenli yüreklerde rahatça yerini almış, sımsıkı kucaklanmışken, ne rahattır ahkâm kesmek.

Yaparım, ederim, asarım, keserimler.

Çünkü özgüvenini her gün santim santim biçecek o zalim makaslar hiç olmamıştır hayatında.

Cesaretin de, kişiliğin de törpülenmemiştir. Sevginin o ilahi kalkanıyla korunup, kurşunların hedefini şaşırtabileceğine inancın tamdır. Ya da sen kurşunsundur hedefi şaşırmayan.

Ya “O” ?

Çırılçıplak, savunmasız varlığıyla sadece yüzünü, korumaya çalışıyor darbelerden. Elleriyle gözlerini kapatıyor sımsıkı görmek istemediklerine. Ve bitmesini bekliyor ruhuna, kişiliğine, özgüvenine yapılan saldırıların.

Aklınca kendisini savunuyor. İnanmak istiyor biteceğine nedense. Sahip olduklarının tek tek üzerinden çıkartılıp çırılçıplak kalmasının suçluluğunu, sorumluluğunu da kendisine yüklüyor.

Hep yalnız, tek başına.

“Aç yüzünü, gözlerini” diyorum. “Varsın bir yumruk da gözüne insin. Belki göreceğin yıldızlar önünü aydınlatır”.

Korkuyor.

Öylesine korkuyor ki! Neden korktuğunu bilmeden.

İsyanı kendisine, mazereti çok.

Bu mazeretlerle kaç yıl idare edilebilir ki?

Acı alışkanlığa dönüşmüş. Olabilir mi? Dönüşebilir mi?

İki kişi arasındaki bu savaş bir iletişim biçimi haline gelebilir mi?

Resim:http://www.tuncaykarakas.com/files/30712uzgun-113.jpg