Sahaja Yoga

Ben var ya ben, iflah olmam.

Ya gerçekten hidayete erdim (!) Ya da şeytanın avukatıyım.

Ruhumun gevşemesi için, bir türlü yemyeşil çimenlerin üzerinde, şırıl şırıl suların çağıldadığı, mis kokulu çiçeklerin kokusunun hayalini kurup, gözümde canlandıramıyorum.

Hele de sakin bir ses tonuyla, tek tek konuşup, hayal kurmama yardımcı olmaya çalışan bir psikologun eşliğinde bu imkânsız. O sakin ve yumuşak ses ve törensel ortam benim komiğime gidiyor. Konsantrasyonum bozuluyor.

İllaki herşey gerçek olacak, gerçek çimenlerin üzerinde gerçek kuş cıvıltıları içerisinde gerçek çiçekleri koklayacağım. Benim için gerçek terapi bu.

Yıllar önce bir rahatsızlığım nedeniyle yattığım klinikte (fiziksel bir rahatsızlık) hastalara psikolojik destek amaçlı psikoterapi seanslarında da hissettiğim tek şey “benim burada ne işim var”dı. Ama herkes o yeşil çimenlerin üzerinde yürümüş ve kendini daha rahat hissettiğini söylemişti. Bir tek ben yürüyememiştim.

Dün ise küçük bir yoga seansına katıldım. 5 yıldır Sahaja Yoga ile ilgilendiğini söyleyen bir arkadaşım hem bu konuda bize bilgiler verdi, hem de Kundalini aydınlanmasını gerçekleştirmek üzere kısa süreli bir meditasyon yaptık. Daha doğrusu “meraklı ben” bunu deneyimlemek istedim.

Dediğim gibi, olmuyor, olmuyor işte.

Arkadaşımın bütün dediklerini yaptım, gözlerim kapalı ellerim açık, o törensel gereklilikleri yerine getirip o yeşil yol da ilerlemeye çalıştım. Elim tepemde 3 defa gezdi ve kalbimin üzerindeki yerini aldı.

Ama ne kafamda serinlik hissettim ne de parmak uçlarım karıncalandı.

Neden acaba?

Üstelik “Anne, lütfen bana Aydınlanmamı ver" cümlesi beni ortamdan tamamen kopardı.

“Anne de kim? Ben kimden ne istiyorum” sorusu mu acaba konsantrasyonumu bozdu?

Sonuçta benim Kundalini aydınlanmam gerçekleşmedi sanırım.

Galiba şu anne lafı bozdu işi.

Yoksa bende Kundalini yok mu?

Meraklıyım ben ya! Çevremde de bu tür konularla ilgilenenleri duydukça merakım daha da artyor.

Daha kaliteli bir yaşam için spiritüal yaklaşımlardan birini, kendimize rehber edinip ruhumuz ve benliğimizi veya beynimizin çalışmasını , var olan enerjimizi kontrol edebilir miyiz?

Fiziksel sağlığımıza bunun katkıları nelerdir?

Bu nedir, ne değildir diye meraklanıyorum işte.

Ama ilk deneyim başarısız geçince düşünmeye başladım. “Acaba kalitesiz yaşamıma devam mı etmeliyim, yoksa diğer yaklaşımlar konusunda da araştırmalarım sürmeli mi?” diye.

Şu törensel hareketler, ne deniyordu “ritüeller” olmasa belki her şey daha kolay, çünkü o ritüeller bana komik geliyor.

Görünen o ki; benim kişisel aydınlanmam biraz zor gerçekleşecek.