İsyankar

Belki, bir delinin çığlıkları gibi boğluktu çığlıklarım
Belki de hep bu sebepten duyulmadım.
Sessizliğe alıştım sessizce yaşadım,
Ve kandırdım kendimi gizlice.

Şimdilerde attığım çığlıklar beni boğmakta,
Ayan beyan ortalık yerde.
Olmadı anladımki, benden başka derman yok kendime.

Ve...

Bir akşam intihar etmem gerekti,
kestim bileklerimi,
Kendimi akıttım damarlarımdan, sonra ne varsa göz yaşlarımla karıştı
töğbe etttim yanlışlarıma.
Barıştım kavgalarımla, canımı yaka yaka.

Aynamda baktım çehreme,
Çok mu kandırmışım yoksa kandırılmış mıyım,
Bu hicran yarasıyla daha ne kadar yaşarım.
Analar bebeklerinin katiliyken hangi anadan doğar,
Hangi yalana inanırım.

Sustum sonra gece saatlerine, hıçkırıklarım vurdu tiktaklar yerine
Ben dünyadaki tüm günahkarlar yerine töğbe ettim,
Halbu ki tüm yalanları söyleyenlere inanarak

Katillere inat katil olunmaz ki, dedim kendi kendime,
Ya nasıl savaşmalı bu kadar kötüyle,
İnadına iyi, inadına asil, inadına yüce,
Nasıl kazanmalı bu tarifsiz geleceği,
Nasıl kurtarmalı bu talihsiz geçmişi,
Bu büyük yangından.

Halbu ki zaman geçiyor,
Eskiden olduğu gibi sessizce degil bağıra bağıra,
Ve şimdi daha gizli düşmanlar karşıdan bakıyor,
Gözlerini kısıp sinsice.