İyi şanslar sevgilimi yazarken

Evet sizleri kandırdım. Oysa ki romanım bitmemişti; size SON BİR yazmalıydım.

Ben her zaman hayatta 2. bir şansa inanrırım. Necati'nin herşeye rağmen bu sonu haketmediğini düşünmüş olduğum için bir son daha yazmıştım.

Bu romanı yazmaya -belki de inanmayacaksınız ama- Temmuz 1995 tarihinde bir askerlik nöbet anında karar vermiştim. Kimsenin yazmadığı bir türden bir aşk romanı yazacaktım. Bunun sebebi ise?? Temmuz 1995 tarihinde tutamadığım hıçkırıklarımla beraber ve ben askerken ve askere giderken terk etmiş olduğum ilk aşkımın haberim olmaksızın evlenmiş olmasıydı. Evet aşk duygularını ben yaşamış biriyim. Bunlar hayal edilmediler.

Onu o kadar çok sevmiştim ve o kadar gururluydum( tecrübesizdim) ki ona bunu itiraf edememiştim. Ve o beni o kadar çok seviyordu(!!!) ki ben askerdeyken görücü usulüyle 3 ay içerisinde nişanlanmış ve evlenmişti...

Ve ben kalakalmıştım yüreğimdeki aşkla beraber ve de onsuz olarak!

Hayatımda hiç bu kadar yalnız olmamıştım. Acım o kadar büyüktü ki ama nafileydi. Nişanlıyken -ki haberim vardı- onu kaçırabilirdim. Ve benimle kaçardı ama ben kaçtım. Kaçtı kaçacak derken kaçırıldı aşk. Bitti ve yitti sonsuzda bir yerlere...

Bugün durum farklı. Son derece mutlyum ben ama o gün ve sonraki 7 sene hayatımın en yalnız günleriydi...

Bu kitapta ben tüm aşkları ve aşıkları anlatmayı hedefledim. Öyle sahici olmalıydı ki hepiniz bu aşka inanmalıydınız.

Ama bu aşk o kişi ile benim aşkımı tabi ki anlatmıyordu. Bizimki hiç de böyle başlamamıştı ve bu şekilde de sona ermedi. Yaşadığımız duygular da çok farklıydı fakat benim asıl amacım bizi değil gerçek aşkı bildiğim kadarıyla resmetmekti. Ve umuyorum ki bunu başardım...

O kişiye ve ailesine buradan selam olsun. Umarım o da benim yakaladığım mutluluğu yakalmıştır hayatta. Çünkü ben bunun için haddinden fazla uğraştım. Haketmek için inanılmaz çabaladım. Ve Allah'ım bana bunu bahşetti. Ve ben bugün son  derece şükran duyuyorum yaşadığım için...

İşte böyle, bana" bir aşk "roman yazdırmıştı...

Saygılar,

ANIL...