İzmir kırmızılım...

Mavinin yerine kırmızıyı koyacağımı hiç düşünmemiştim; dün öğleden sonrasına kadar.

Aslında her şey, geçtiğimiz pazartesi günü başlamıştı… Sadece ben algılamamışım. Verimli olmayan ama yoğun geçen günlerde, bazı şeyleri ıskalıyorsunuz ya gri hücreler ıskalamıyor ve not ediyor; zamanı gelince bilgiye dönüştürüp sunuyor.

Hafta başında bazı balkonlarda tek tük bayrakların dalgalandığını gördüm ve bir anlam veremedim. Neyi kaçırmıştım da bayrağımızı asmamıştım balkona? Şehir dışından, yatılı gelen konuğuma Atatürk’lü bayrakları İzmir Ticaret Odası’nın hazırlayıp esnafa ve talep olunca diğer isteyenlere de dağıttığını anlatırken anımsadım; 23 – Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayram’ımız vardı, onun için asılmış olmalıydı bayraklar, her ulusal bayramımızda olduğu gibi. Bu kez erkenden asılmıştı bayraklar; konuklarımız; dünya çocukları, bayrama katılmak için gelmeye başlamış olmalıydılar.

Neyse ki, günlük koşuşturmacanın içinde bile olsanız, "Cumhuriyet" bilincine; Atatürk’ün bize bıraktığı laik, demokratik cumhuriyet bilincine sahipseniz, duymasanız da aklınızla bulabiliyorsunuz gerçeği. Bu yüzden cumartesi günü yapılacak olan "CUMHURİYET MİTİNGİ"ne gidemeyenlerin evlerine bayrak asacağını duyduğumda hiç şaşırmadım; aynı bilinçle bayrağımızı asmıştım bile; balkonu yukarıdan aşağıya dolduran, doldurup taşan, üzerinde Atatürk’ün o muhteşem sivil giysileri içindeki, kalpaklı resminin olduğu "Bayrağımızı". Hafta sonuna kalmadan hemen tüm apartmanlarda en az beş-altı tane, apartman büyükse on-on beş tane bayrak vardı; "gavur bayrağı" değil "Türk Bayrağı" vardı. Hem de bütün İzmir’de.

Bir renk; "Kırmızı" bu kadar mı yakışırdı bir şehre? Vatanımızın her karış toprağının sulandığı gibi, bu şehir de şehit kanı ile sulanmış ise; evet! Evet bu kadar yakışırdı; ödenen bedel "insan"dı. Binlerce erimiz, kadınımız, erkeğimiz, çoluğumuz-çocuğumuz, bedel olarak canlarını vermişlerdi; "Türkiye Cumhuriyet"i "var" olsun diye; ılımlı islam cumhuriyetine dönüşsün diye değil.

Bu güne kadar, İzmir’de; Gündoğdu Meydanı’nda, bu amaçla yapılan mitinglere katılmış ve çok üzülmüştüm. İzmir için çok azdı sayı. Öğrendim ki, İzmirliler olarak dünkü mitinge katılım; müthişmiş!

Ve, vatanın her köşesinden yüreklerinin rengindeki bayraklarıyla, başkentimize koşup gelen vatandaşlarımız, Ankara’nın kara rengini, "Kırmızı"ya boyayınca, benim için, mutluluğun rengi dün; maviden "Kırmızı"ya dönüştü.

İzmir’den bütün memlekete dağılsın "Kırmızı" demek, haksızlık olur; bütün memleket zaten "Kırmızı".

Kırmızı… Ama "İzmir Kırmızısı" nasıl da bir başka güzel değil mi?