Jenerasyon Diyoruz Anlamamakta Israr Ediyoruz.

Yani kuşak. Kuşak denilince bele bağlanan değil elbette. Nesil. Birinci kuşak, ikinci üçüncü kuşak ve sürüp giden kuşaklar.

 

Gençlerle anlaşamadığımızda:

 

“Yeni Jenerasyonu anlamak mümkün değil”

 

İyi de onlarda sizi anlamıyorlar zaten. Biz babalarımızı, annelerimizi anlıyor muyduk? Çok mu ortak noktalarımız vardı? Ya da onlar bizden çok mu memnundular. Onlarda:

 

“Ahhh bu zamane gençliği yok mu?”

 

İle başlayan sızlanışları olmuyor muydu? Oluyordu.

 

Onların ataları ile de eminim ki farklı düşünce şekilleri içinde çelişkileri olmuştur. O zamanlarda,

 

“Edep yahu!”

 

Dediğinde iş bitiyormuş.

 

Nesil’in diğer nesiller arasındaki fark bazı ailelerde uzun ara bazılarında kısa aralıklar oluyor. Buna sebep aile içindeki yaşam türü. İlk başta da hoşgörü. Bir zamanlar genç olunduğunun unutulmaması ve gençlerinde ileride ebeveyn olacakları ve onlarla kendilerinden sonraki neslin arasında da ya anlaşarak ya da tartışarak yaşanacak bir hayat olacağı…

 

Gençlere de gençliği geçirmişlere de! Bilmeleri gerekenleri hatırlatmakta yarar var.

 

Elbette bilir kişi değiliz. Sadece araştıran, topladıklarını dağıtan biriyim.

 

Topladıklarımı, değişik yerlerden derledikten ve büyük eleklerden eledikten ve doğru olduklarına ikna olduktan sonra yarı bilir kişi olarak hatırlatma yapmaya çalışanım.

 

Ebeveynler, aradaki farkı kapatmayı kendilerine yol haritası olarak benimsemeleri durumunda, daha iyi anlayacaklardır yeni yetmeleri. Bir çeşit empati hali!

 

Gençler de aynı duyguyu yaşayabilirler, büyüklerini anlamak o kadar kolay olmayacaktır. Yaşamadıkları duyguları hayal ederek doğru olanı bulacaklar, bu zordur.

 

Geçkinler bir zamanlar yaşadıkları, kendilerini rahatsız eden, üzen ve dahi istediklerine kavuşamayan günlerde ne tür sıkıntılar çektiklerini bildiklerinden!

 

Yeni bir nesil yetiştirmek durumunda olduklarının bilincinde daha anlayışlı olabileceklerdir.

 

Çocuklar ailelerinin aksidir.

 

Yetiştirme çok önemlidir.

 

Çok fedakârlık yaparsanız sizi kullanırlar, öyle alışırlar, keyifçi olurlar, başkalarından çok şey bekledikleri için daha az becerikli, daha az sorumluluk sahibi olacaklarından hayatlarında hep bir toparlayıcı arayacaklardır.

 

Öte yandan çok sert, katı disiplinle yetişmiş bir çocuk daha az merhamet duyguları içinde olacaktır. Görmediklerini yapmak zordur. Bir çocuk rol model olarak ilk önce anne ve babasının seçer. Zamanla okul, arkadaşlar ve öğretmenler çocukların yetişmesinde büyük rol oynarlar lakin baz olan ailedeki ilk eğitimdir.

 

İlk eğitim okuldan önce başlayandır ki, bazı uzmanlar beş yaşından sonraki ilavelerin karakteri şekillendirmede daha önceki yıllara göre daha az etki edeceğini söylerler.

 

Çocuk kişilik gelişimini anne ile sağlarken karakter oluşumunu da babası ile yapar.

 

Çocuklar baskıyla kontrol altına alınamaz. Yapılacak olan onun benliğinin güçlenmesini sağlamaktır. Çocuğumuza ahlaki öğretileri, kazanımları layıkla verirsek rahat ederiz.

 

Çocuklarımızı iyi ahlaklı, erdemli ve yardımsever biri olarak yetiştirmek için kişiliğine bir hayli önem vermemiz gerekmektedir. Bir çeşit nakış işler gibi işlemek gerekir. Kolay değil bir insan yetişiyor. Günahıyla sevabıyla ailesinin başarısı olacaktır.

 

Karakteri sağlam olanlar bir anlık öfke ile büyük zararlar vermekten kaçınırlar neticeyi bilirler ve ona göre hareket etmek üzere eğitilmişlerdir. Hışımla kalkmanın zararla oturulacağı kulağına fısıldanmıştır. Kızgınlıkla değil sakin ve düşünerek verilmiş kararların yerinde olacağını da bilirler.

 

Çocuklarımıza Allah sevgisini layıkıyla aşıladığımızda, İslam’ın güzelliklerini bir bir anlattığımızda zalim olmayacaktır. Gerçek İslam vicdanlıdır ve vicdanlı insan başkasına zarar veren değildir. Bu da toplum içinde tutarlı davranışlarından dolayı makbul insandır.

 

Mesele çocuklarımıza iyi bakmakla olmaz.

 

Ben neyini eksik ettim de sen böyle oldun?

 

Bu oldukça yanlıştır. Demek ki çok eksik etmişsin neyini kelimesinin içinde sevgiyi atlamışsın, ihtimamı düşünmemişsin, ilgiyi azaltmışsın ve onu dinlememişsin.

 

Olay sadece başında bir çatı, karnını doyuracak yemek ve dahi iyi bir yaşam değildir. Ruhsal temas çok önemlidir. Annenin şefkati ona çok iyi gelecektir. Babasından karakter kopyalaması yapacağından babası ile hep gurur duymak ister ve ister ki kendi de onun gibi olsun.

 

Bütün bunların üstesinden gelecek olan ilk büyük olay sevgidir. Çocuklar sevgisiz kalmaya dayanamazlar ve ailelerinden korkarlarsa onların sevgilerinden olacaklarını düşünürlerse çok açık olmayabilirler tabi bazen de ailelerinden korkarlar ki bu iyi değildir bu çocuğu yalana mecbur eder.

 

Resulullah (s.a.a):

"Allah'ın rahmeti, çocuklarının iyi işler yapmasına yardımcı olan anne ve babanın üzerine olsun!"

 

Çocuklarımızı sadece sevmek yetmez, onları saymayı da bilmeliyiz.

 

Nazan Şara Şatana