Kabus

Modern bir ailede dünyaya gelmiş olabilir ve kendiliğinden CHP’li olabilirdim.

“Devlet, çocuklara herhangi bir ideolojiyi dayatmamalıdır.” şeklinde konuşan birine şiddetle itiraz edebilir, fakat aynı gün Başbakanın söylediği “Dindar bir gençlik yetiştireceğiz.” lafına, o itiraz ettiğim kişinin sözlerine benzer sözler sarf ederek karşı durmaya çalışabilirdim.

İstiklal Mahkemeleri’ne, Dersim Katliamına,1960 Darbesine, 28 Şubat sürecine ve daha pek çok benzer olaya imza atmış kişilere anlayış gösterebilir, fakat Tahkikat Komisyonu kuran Adnan Menderes’ten, kendisini darbeyle devirmeyi, belki de asmayı planlamış olanların tutukluluk sorunuyla ilgilenmiyor diye Tayyip Erdoğan’dan öldüresiye nefret edebilirdim.

Partimin haberi olmadan yapılmış olan 12 Eylül Darbesini eleştirebilir, ama bu darbeyi yapmış olan generalleri, Amerikalıların kandırıp yoldan çıkarmış olabileceğini düşünebilir ve bu darbecileri bir çocuk kadar sevimli bulabilirdim.

Milliyet Blog’ta sürmekte olan “Atatürk’e en güzel methiyeyi kim yapacak!” yarışına ben de katılabilir ve “Evet, Atam çok içerdi, ama onun öyle bir bünyesi vardı ki bilincine hiç bir şey olmazdı.” gibi, gün yüzü görmemiş methiyeleri, düşünüp taşınıp, yaratıcılığımla aşmaya çalışabilirdim.

En çok okuduğum köşe yazarı; Yılmaz Özdil…

Fikirlerine en fazla saygı duyduğum sanatçı; Fazıl Say...

Sözlerini en fazla alkışladığım kişi; Aysun Kayacı…

Ve parti liderim, Kılıçdaroğlu olabilirdi.

Kâbus!...

Bu duruma daha fazla dayanamaz ve dönerdim herhalde. Kırk gün, belki de kırk yıl dönek derlerdi…

Ömrümün sonuna kadar bir kâbusun içinde yaşamaktansa…