Kader Kazanı

başlarken, umurumda değildi varacağım yer

tomurcuksuz, dal budak saldım

dilime düşen adın

ne çok ağırmış

içime düştüğünde anladım

âniden uçuveren gülüşüyle

göğsüme saplanıp kalan bu firak

çok uzak bir yazdan kalma

varlığım, gerçek olmayan bir hayâl

dünya nimetleri

yaşamak ve mutluluktan bîhaber

vurmakta zaman

karınca sürüsü düşüncelerle, gündüzü ararken

perde perde iniyor karanlık

geceye açılıyor gözlerim yine yeniden

hüznün kara isinde, önünü göremeyen hayat

hırçınlaşıyor gitgide

düşle gerçek arası sürmede med cezirler

kaçak günlerin ardında

sana sevgi açlığım taptaze dururken

daha bir güçlenip, derinleşiyorsun içimde

anılara doğru kayıyorum durmadan

güçsüzüm

umutlu bir gülüş açılamıyor dudaklarımda

kendi düğümlerimi, kendim çözemiyorum artık

aydınlığımı karartan bir gölge pusuda hep

yenilgide yürek gücüm

sevmek yenilmekmiş

kolu kanadı kırık bir zamanın

ıssızlığının yankısı vururken

kim kime tutunacak!

nasıl susturacağım, içimde s e n diye haykıran sesi

ebedî çıplaklığı kuşanmış bahçemdeki ağaçlarda

bir daha duyulmayacak mayıs'ın sesi

gelip yüreğime yapışan kötülük

kader kazanının katranıydı

sıyrılamadım / sıyrılamadık

ölüm melteminde uyudu sevda

18 Aralık 2010

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir

Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....