Kadın..

Taze, temiz kar parıldar bilir misin? Hem de güneş kadar çok. Karlı havalar hep aydınlıktır. Taze kar, içinde pırlanta parçacıkları saklıymışçasına parıldayarak aydınlatır geceyi.

Saçlarının bukle bukle örgülerinden dolana dolana omuzlarına inmek vardı aklında. Kendini yılan misali göğsüne bırakmak istedi. Sıcaklığıyla ısınıp kokusuna bürünmek, ruhunu bacaklarının arasına bırakıvermek arzusuyla dolmuştu.

“Kristal dudaklar kırılgandır yürek gibi hassastır”

Kızın dudakları arasından dökülen kelimeleri yakalayamayacak kadar hazırlıksızdı konuşmasına. Kız da farkındaydı lakin duraksamadı, sadece tebessüm etmekle yetindi ve devam etti,

“İnsanlar vardır çeşit çeşit, hammaddeleri bambaşka. Özümüz ne kadar aynıysa… Yo! Hayır! Hiçbirimiz aynı değiliz. Benzer bile değiliz aslında. Bizi ayıran ve birleştiren noktalarımız var. Tıpkı kendi içimizde de olduğu gibi.”

Küçükken hep hayali bir arkadaşı olmasını isterdi. Durmadan hayal eder, varmış gibi davranırdı. Kimse anlamasa da aradaki farkı, yoktu ve bunu değiştiremezdi. İnsanlardan ziyade kendini kandırdığını anladığı gün bırakti rol yapmayı. Soranlara daha çok ihtiyacı olan bir çocuğa hediye ettiğini söylüyordu hayali arkadaşını. Bir anlamda da senelerce sürdürdüğü ayıbı örtüyordu kendince. Çok yalnızdı aslında, küçükken bile. Çevresinde bir dolu insan olmasına rağmen yalnızdı üstelik. Nedenini büyüdükçe anlayacaktı. Lakin daha o zamandan başlamıştı içten içe insanlara olan tahammülsüzlüğü. Daha o zamandan başlamıştı insanlar onu uğraştırmaya.