Kalemimden yazılan karmaşıklıklar

Bilmem ki ne yazsam.. Aklımdan geçen binlerce düşünceyi ve yüreğimde hissettiğim o ince ama mahfedici sızıyı hangi kifayetsiz kelimeler dizinine sığdırsam. Öyle bir çaresizliktir ki ruhun çektiği, artık çıkış kapısı aramaktan usanmıştır bedeni. Tümünü olmasa da çoğunu denemişimdir elbet karşıma çıkan imkansızlıkların, en sona anlarım ki değiştirilemeyen şeyler vardır hayatta ve bazen mahkumsundur yalnızlığa. Ki yalnızlık şikayet edilecek olan değil bana göre, sahi taşınan eşyalar bile iki omuza paylaştırılırken nedir bu yürek ağırlıklarına karşı olan tek başına'lık? Zordur iyi bir kul olabilmek, belli ki böylesine derin yaralarla sınanır insan.

Belli ki yaşanacak çok acı, taşınacak çok yük var gelecekte. Oysa benim uykum gelir aniden, bir yorgunluk çöker üstüme Eylül akşamları inceden.. Gözlerim uzaklara dalgın öylesine mahsun ve ürkek, "dudaklarımda birikmiş sevda sözleri".. Dilim lâl olur, söyle yar, bu adı yalnızlık konulmuş bir çeşidi midir yoksa aşkın? Oysa söylenecek çok şey vardı daha, hiç dinlenmemiş şarkılar, okunmamış kitaplar, koklanmamış çiçekler vardı. Ve şiirler, yazılmamış şiirler... Hangi mevsimden kalmıştır ki bu soğuk kimsesizlik? Hangi rüzgardan kopup gelmiştir her "nefes alana" dahi olan güvensizlik?

Üzerime sinmiş umursamazlığın kokusu, öyle ki ben her an buram buram umarsız kokarım. Sevginin kokusunu tanıyamaz oldum nice zamandır uğramıyor buralara. Dua dua diye açılan ellerim bir Rabb'e tutunur, arada öylesine düşerim ki dipsiz kuyulara, o elleri dahi kaybederim, o elleri...

Ben ki adını meçhul koymuş gidişatı belirsiz bir aşığım. Aşk acı çekmektir ve bazen kaleme düşenlerden çok daha fazlasıdır elbet.

Ben ki adını meçhul koymuşum yaşamın, kalemden çıkagelen kifayetsiz kelimeler yığınının...