Kan bir tek damarlarda dolaşsın, yaşatmak için

Bize bir şeyler oluyor.

Sanki anlayamadığımız bir kurgudayız. Gece olduğunda uzaklara götürecek, ıraklaşan bir gemide gibiyiz. Rotamız, gökyüzündeki aya şaşkın bakışlarımız. Bir çift martı yol gösteriyor dalgalarla çırpınan yüreğimize.

Ilık ama yine de ürpertilerle geriyor iki telek arasını rüzgâr. Kanat vurdu vuracak, süzülüyor çarparcasına ölümün genlerine yüzyıllar öncesinden atılmış bir kargı. Kanadından başlıyor yanmaya yavrusunun ölümünü sonsuz kez yaşayarak: ölüyor o martı.

Erken vuruluyor kuşlar. Şunun şurasında kalk borusuna ne kadar var. Bir yıldız kayıyor, düşünüyor, “meteor” diyorum. Ardından ölüm çıkıyor. Ve sirenler çalıyor nitekim Amerika’dan.

Bir şeyler oluyor bize.

“Umudum” diyorum, hani çağlardı da dizginlemeye çalışırdık şahlanan bir at gibi. Umudum nasıl doldursun uzaklarda açılan yelkeni, nasıl doldursun gözyaşlarım serenin ak yüzünden fışkıran cepkeni, “umudum” diyorum gece vardı ya hani: öldü. Çaresizliğin hamuruyla yoğururken bedenimin onulmaz yaralarını, öldü, iki kelime arası.

Kefeni bir söz, tabutu göz göz.

Bir daha “kanları yerde kalmayacak” cümlesini duymak istemiyorum.

“Kan” diyorum ”damarlarda olsun bir tek yaşatmak için”.