Kanım dondu...! Kanım

Hissettiğim duyguları ifade edebilmenin başka bir söylemi var mıdır?

Bilmiyorum!

Duyduğum öfkeyi.

Kızgınlığımı ya da iğrenmelerimi!

İnsanlığımdan duyduğum utancı!

Nasıl bir toplumda yaşıyoruz?

Nasıl bir nesil yetiştiriyoruz?

Bilmiyorum!

Günlerdir kayıptı küçücük Gizem’cik.

Adını yazarken bile ürperiyorum!

Daha 6 yaşındaydı.

Güzel gülüşü hatıra kaldı.

Yokluğu sonsuz ve dayanılmaz bir acı.

Şimdi nasıl yaşar, ona canından can veren anacığı.

‘’Kızım’’ diye sarıp sarmalayan babacığı.

Ne ilkti, korkarım ki ne de son olacak!

Bunları yapan insan olamaz!

İnsan kılığına bürünmüş mahlûkat desem!

Mahlûkat dahi olamaz!

İtiraflarını okudum, okuyamadım.

Son satırlara doğru geldikçe, yaşadığımdan utandım.

İnsan olduğumdan utandım.

Diri diri nasıl yakılır bir sabi sübyan ya da bir insan?

İçim almıyor, mantığım nötr vaziyette.

Herkes infial halinde, İDAM diyor!

Hayır!

Her kim olursa olsun, bir insanın öldürülmesini istemiyorum!

Hem de ÖLÜM temizlik…

Bir çırpıda!

Hayır!

Hele bu ve bunun gibi çocuklara gözünü kırpmadan üstelik tasarlayarak, işkence yaparak, tecavüz ederek kıyan, CANAVARlara; eğer bir nebze HUKUK kaldıysa şu memlekette, ADALET veya VİCDAN!

‘’AF’’ çıksa dahi asla faydalanamayacakları konusunda şerh konulmalı.

Öyle bir ceza vermeli ki HUKUK sistemimiz!

Yaşadıkları her gün… Her gün, çektirdikleri acıyı içlerinde yaşamalılar.

Yeter artık!

YETER…

DUR DEYİN!

Çocuk ölümlerine…

Çocuklara TECAVÜZ edenlere!

Çocuklara acımasızca uzanan o kirli ellere!

DUR DEYİN…!!!