Gizem'in umudu tükendi...

İki farklı şehirden iki büyük acı, Gizem (6) yaşındaydı öylece kaldı, Umut (9) yaşındaydı hep (9) yaşında kalacak. Anne babaları bu acıya dayanacak, diğer evlatları için ayakta kalacak, canlarının bir parçasını kara toprakta uykuya bırakacak ama onlar yaşamaya devam edecekler, peki nasıl? Her gün ayrı bir vicdan muhasebesiyle, her gün başka bir pişmanlıkla. Kardeşleri annelerinin babalarının yüzüne bakamayacaklar, onların pişmanlıkları da apayrı. Zaman akacak, hayat devam edecek, Gizem ne ilk okulu ne orta okulu bitiremeyecek, Umut SBS ye de LYS ye giremeyecek... Her yıl doğum günleri geldiğinde yaralarına neşter vurulacak, kanayacak. Her 29 Nisan da aynı acıyı tekrar tekrar yaşayacaklar. Peki biz unutacak mıyız? Kendi adıma söylüyorum, unutacağımı hiç sanmıyorum. Kızım sokakta oynamak istediğinde izin verecek miyim ona? Yalnız başına dışarı çıkarabilecek miyim? Yaradan mevlam kimselere tattırmasın evlat acısını evladını yitirenede sabırlar nasib eylesin. Diğerlerine yani bizlere de akıl fikir versin...

Kendi evininin önünde başına ne geleceğini kestiremeyeceğimiz bir zamanda yaşıyoruz. Düşmanlar genelde içimizde, izin vermeyiz tabiki hiçbirimiz ama caniler izin almıyorlar ki, peki ne yapmak lazım. Birey olarak tek tek şavaşamayız belki ama toplum olarak bilinçlenmeliyiz bence, çocuklarımızı eğitmeliyiz, okullarda ders olarak verilmeli çocuklara kendilerini ne durumda kötü hissedecekleri, neyin yasak, neyin uygunsuz olduğu öğretilmeli, kanunlar değiştirilmeli gerekirse, gerekirse değil kesinlikle değiştirilmeli, savunmasız insanları katletmenin cezası "ağır" olmalı gerçek manada "ağır". Sivil toplum kuruluşları kampanyalar yürütmeli ne yapılabiliri birde hep birlikte konuşmalıyız. Şu saatten sonra birşeyler yapılmalı artık.... Bir konuda olsun bir olabilmeliyiz, biz olabilmeliyiz, senin çocuğun, benim çocuğum diye bir ayırım olamaz. Biri Adana'da diğeri Manisa'da ikisine de yanmadı mı yüreklerimiz? Birine az birine çok mu acıdı, hayır çünkü onlar masum, bir çıkar peşinde değildiler, kimsenin menfaatine, ya da zararına çalışmadılar, kimseye bir zararları dokunmadı, onlar çocuktu. Çocuklar hepimizin geleceği, onları kaybetmemeliyiz. Tedbiri bizler almalıyız önce, takdir tabiki yüce Mevlanın. Gizemler Umutlar kaybedilmesin. Önce Gizem'in ve Umut'un annelerinin babalarının ve daha sonra anne ve baba olan herkesin, hepimizin BAŞISAĞ olsun.