Kapılar

Ayşegül Yüken’e…

Kapı. İlk adım. Davet. Çağrı. Hep sevmişimdir kapıları ben. Kimileri müthiş bir işçilikle, göz nuruyla donatılmış olur, kimisi renkleriyle ayrı bir dünyaya sunar bizlere. Ardında olanları, yaşananları, hatıraları merak ederiz. Mahremiyete olan saygısızlığımızın bir göstergesi olarak.

Kapının ayrı bir yeri vardır zihnimizde, gönlümüzde, tarihimizde ve kültürümüzde. Eyüp’ü, Peygamber Efendimize açtığı kapı sultan yapmıştır. Kapıların en kutlusu o değil midir? Kapı. Misafirperverlik.

Yunus bir kapının eşiğinde sabahlayarak “Bizim Yunus” olmuştur. Baş gözü âmâ olan şeyhi eşikte tanımıştır onu. Kapı. Kırk yıl. Mükafat.

Çocukluk yıllarında kazınmıştır zihnimize “Anadolu’nun Kapıları”. Bir Cuma günü açılmıştır dağların arasına gizlenmiş o kapılar. Belki de o zaman başlamıştır her şey. Kapıya yüklediğimiz o derin mana, gözümüzün önünde işte o vakit canlanmıştır. O gizli kapılardan fetih ruhunun verdiği güç ve azametle girilmiştir. Kapı. Fetih. Başlangıç.

Kapı bir komşuluklar başlayacaktır artık. Her gün görülen yüzler. Her derdi bilinen yürekler ve paylaşılan tebessümler. Kapılar çoğu zaman insanlara yalnızlığını unutturmuştur. Köy evlerinde kapının içinden çıkıp salınan küçük bir ip yalnızlığı dar ağacında sallandıran iptir işte. Çekip giriverirsin. Sorgusuz. Huzur.

Randevular ve ajandalar icat edilemezden evvel gelirdi “çat kapı” misafirler. Sohbet. Muhabbet. Uslu çocuklar bir kenarda sessizce oynar, yaramazlar ise vitrin raflarını kurcalardı. Kahveler eşliğinde uzun bir akşam paylaşılırdı. Kırk yıl. Hatır.

Umutsuzluk müslümana yakışmazdı evet. İşte bu yüzden bir tevekkül simgesiydi kapılar, umutsuzluğu haram bilenler için. “Bir kapıyı kapayan gene açar” Göz yaşı. Fatih Kısaparmak. Baba.

İnsana hüzün ve mutluluğu, sevinç ve göz yaşını aynı anda tattırabilen bir şiirdir kapılar. Kapılar hatıraların uçup gitmesine engel olan bir kucaktır. İnanmış insanları buluşturan bir cümledir kapılar. Kapılar… 

(Fotoğraf: Ayşegül Yüken)

İsmail Alperen Biçer

05.08.2012

Edirne