Kararsızlık.. Hastalık..

Bir hastalık aslında.. En basit soruya, şuursuzca verilen ‘bilmem’ yanıtı.

-Ne içersiniz?

-Bilmem..

-Akşam yemeğe çıkalım mı?

-Bilmem ki..

-Oyunu kime vereceksin?

-Sen?

(Son soru, bu soruyu birbirine sorabilme samimiyeti içerisinde olan insanlar için geçerlidir. Hani demeyin, kime ne insanların kime oy vereceği diye. Elbet bunu da birbirine sorabilen ve bu konuyu tartışabilen samimiyette arkadaşlıklar vardır.)

Bilmediği bir şey daha vardır bu insanların. Bile bile özgürlüklerini başkalarına teslim etmişlerdir. Kendi fikirleri yoktur, hep başkalarınınkilere katılırlar. Başkaları hep onların yerine karar verir. ‘Koyun gibi’ deyimi de bunlar yüzünden çıkmıştır belki de.. Güdülmenin kolaylığını seçenler, bir zaman sonra bu çaresiz hastalığın pençesinde bulurlar kendilerini. Belki de hiçbir zaman hastalıklarını fark etmeden yaşarlar.

-Ne bu halin?

-Bilmem ne var ki halimde?

Artık o hal o kadar normaldir ki, o kadar benimsemiştir ki, kişi hiç yadırgamaz hatta yadırgayanları da anlamaz. Artık okumaktan da vazgeçip, kimi dinlerse ona inanır, kim nereye çekerse o yöne gider hale gelir. Belki de yalanlara inanır ve inanarak savunur, bu yalanların aslında onun fikri olmadığını unutarak. Evet unutarak.. Çünkü kendi fikirleri olmayıp sürekli birilerinin fikirlerine katılanlarda görülen en büyük yan etki de çok çabuk unutmaktır. Dün kendisine verilen ve yerine getirilmeyen sözü unutup, bu günkü yeni vaatlerin hayaline kaptırabilir kendini. Hatta onu bu şekilde kolayca güden insanlara öyle bir inancı vardır ki, aleni şekilde ortaya çıkan hatalarına bile kendince bahaneler bulup onları haklı görme yolunu seçer. Aksi halde fikir yürütmesi ve en önemlisi bir karar vermesi gerekecektir.

Güneşi görmek yerine, hep kara bulutların ne kadar güzel olduğunu mu savunmak isteriz?

Peki ne yapmalı?