Karda çocuk

Gözlerime dolardı kirpiklerimin arasından kar beyazı.

Pencereyi açmadan anlardım.

Gözlerime nur sepelenirdi, bilirdim.

Nasıl fırlanırsa yataktan,

Öyle koşardım.

Anam, sobayı yakmış.

Birazdan içilecek çay demlenirken,

kuzinede kızaran ekmek kokusu...

Keyifle kapıya sıvışırdım.

Hiçte sessizce değil, değil… bağırarak.

“Olee, oleee kar yağmış, anneeee, babaaa”

Ellerimle avuçlardım henüz yağmış, beyaz, bembeyaz karı,

Sonrada savururdum, maviliğe, sonsuz berraklıkta…

Çığlıklarımla bir olup, yağardı üzerime.

Billurlaşırdım.

O an çocuktum, çocuk olurdum ben.

çocuk.

Yollar kapanmış neyime,

Ben en çokta karın savruluşuna vurulurdum.

Üşüyen ellerimle.

“Hasta olacaksın, gir içeri” seslenirdi anam.

Babam çoktan odunluktaydı.

Adımları büyümüş, büyümüş olurdu,

Adımına basardım, boyumu aşan karın üzerinden.

Diğerine yuvarlanırdım.

Çok büyüktü, çok..

Bembeyaz olurdum. Bir tek yüzüm kırmızı,

Yüreğim şen, ağzım kahkahalı…

-Kardan adam oldum anneee”

Diye basardım çığlığı.

En çokta, babama yetişme sevdasında…

Sana seslenirdim anne.

Ben çocuktum.

Burnum kızaralı çok oldu, ellerim üşüyeli.

Avuçlarımda savururdum, çocuk kahramanlarıma…

En çokta nefesi nefesime değen köpeğimizle.

Bir o yana bir bu yana dönüp, oynardım.

Çağırma anne beni, çağırma…

Ben çocuğum.

Nur yağmış, masallar ülkesinde.*