Karınca...

Karıncayı öldürmeyi niyetlenince ilk insan, başlamıştı savaş.

Hepimiz savaşarak geldik dünyaya, yenilerek ayrıldık.

Yazılarca dil döktük, barışa çiçeklerle yollar açtık,

Kendimizdendi mektuplarımız; denize bıraktık.

Hayat kendine tutunduğun kadardır dediydik.

“her yeni doğan bebek Tanrı'nın bizden umudunu kesmediğidir” dediydik;*

dediydik de,

"Sıcaktı.
Sıcak.
Sapı kanlı, demiri kör bir bıçaktı
sıcak.

Sıcaktı.
Bulutlar doluydular,
bulutlar boşanacak
boşanacaktı.
O, kımıldamadan baktı,
kayalardan iki gözü iki kartal gibi indi ovaya.
Orda en yumuşak, en sert
en tutumlu, en cömert,
en
seven
en büyük, en güzel kadın:
TOPRAK
nerdeyse doğuracak
doğuracaktı."*

Kör bir bıçakla kesip belediğimiz toprak

hepimize doğuracak toprak.

paçalarımızdaki çamurlarda toprak;

son yolculuğun serin neminde toprak

uğruna öldüğümüz toprak,

öldüğümüzün arkadaşı toprak.

Sıcaktı toprak;

geceleri,

memleket hasreti...

bir de sol cebinde resmi;

resmin çevresi

dantel danteldi...

Siyah beyaz resimlerden renklisine,

vatana can, sıradan, verilirdi…

Vatan Şehit severdi.

Ve karınca,

ağzında bir damla suyla

yangına yürüdü

ilk insan niyetliydi

ama o

hiç inancını yitirmedi.

Bir damlaydı,

karıncaydı

ve

yangına yürüdü.

***

not: *tagor, *nazım.
not: resim; resimmax.com
not: öncesi;
http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=28835