Karıncalar günü

Kocaman bir demir kapıdan çok iyi tanıdığım o bahçeye girdim, yemyeşil ağaçlar ve rengarenk çiçeklerle bana hoşgeldin diyordu.

Merkez binanın giriş kapısı önünde ki Atatürk heykeli Beyazıt kulesinin ihtişamını her zamanki gibi gölgede bırakıyordu.

Yıllar çabuk geçti bizler yaşlandık ama bina ve bahçe hala öğrencilik yıllarımdaki gibiydi.

Bir çok insan heykelin önünde resim çektiriyor daha önce yakınlarına gösterdikleri fotoğrafı tekrar canlandırıyorlardı.

İktisat fakültesinin Karıncalar Günü merkez binanın bahçesinde yapılacaktı ama tören hava şartları nedeniyle iç avluya alınmıştı.

Dekan merkez binanın iç kapısından içeri giren herkesi karşılarken bizler gibi eski arkadaşlarını, eski hocalarını görmenin mutluluğunu yaşıyordu.

Çok kalabalıktı, elli yılını doldurmuş mezunlar, gençler, orta yaşlılar hepsi bir aradaydı.

Yaş farkını önemsemeden birbirleriyle selamlaşıp eski bir öğrenci olmanın mutluluğuyla sohbet ediyorlardı.

Havuzlu bahçeye açılan kapıdan çıkarak bir banka oturdum.

Gözümün önünden o yıllar geçiyordu. Ders sonrası nefes aldığım, sınavlardan çıktığımda soruların cevaplarına heyecanla baktığım, kimi zaman ağladığım, kimi zaman güldüğüm bu bahçe sanki beni hatırlamıştı.

Bahçedeki ağaçlar yine mağrur ve görkemli bir şekilde karşımda duruyorlardı. Asırlardır bir çok öğrencinin cıvıl cıvıl sesleriyle ve onlarla her şeyi paylaşmanın mutluluğuyla ayakta kaldıklarını hissettim.

Bu bahçe benim ve benim gibi buradan mezun olan tüm öğrenciler için çok önemliydi.

Törenin yapılacağı avluya geri döndüm.

Elli yılını doldurmuş mezunlar az sonra plaket alacakları için çok heyecanlıydılar.

Emekli olan öğretim görevlileri, bürokratlar, iş adamları ve bir çok mezun…

Hepimiz bir karınca olmanın gururu ve mutluluğu içinde aynı havayı tekrar soluyarak, sanki gençlik yıllarımıza geri döndük.

Bir sonraki karıncalar gününde tekrar karşılaşabilmek umuduyla ve tekrar bu bahçede olabilme dilekleriyle, anılarımıza birkaç fotoğraf daha ilave olmuştu.