Kazım Koyuncu

“Karadenizlinin biri, kanserden öldü” dediler. Önce fıkra sandım... Değilmiş! Çocuk şarkıcıymış. Gazetede resimleri çıkmış. Baktım bana benziyor.

Sonra O’nu unutmuşken, onca adam varken, Silivri’ de mendireğe adını verdiler. İsminin mendireğe verildiği gün, oradaydım...

İstanbul’dan arkadaşları gelmiş... Konuşsunlar diye kurulan tahta kürsüye çağırdılar. Hiç biri cümleye başlayamadı...

Gözleri uzaklarda, mikrofonun önüne gelen, yutkundu kaldı…

Çocuk, Karadeniz’ in dalgaları gibiymiş de, asiymiş de, baş eğmezmiş de... Laf! “Tamam” dedim “kör öldü badem gözlü oldu”... Gelenler ağlaştı, sarılıştı gitti... Kazım Koyuncu mendireği bize kaldı.

Uzun yıllar radyo programı yaptım. Bu adamın şarkılarını çalmadım. İsmini hiç anons etmedim... Hadi beni boş verin, hiçbir seven sevdiğine bu toprak bakışlı çocuktan şarkı istemedi…

Kliplerini televizyonlarda görmedim. Programlarda rastlamadım. Bir yerlerde yaşamış. Bir yerlerde ölmüş. Ben bil(e)medim.

Sonra bir gün, bana hitap etmiyor dediğim, uzun saçlı, gitarlı şarkıcının albümüne, büyük alışveriş merkezlerinin bir tanesinin, karıştırılmaktan harman yeri gibi olmuş, ruhsuz raflarında rastladım...

Aldım.

Aldım almasına da kapaktaki tişörtlü, kot pantolonlu, sakallı, uzun saçlı, umursamaz bakışlı, bağdaş kurmuş çocuğa gıcık oldum.

Önsöz yazmış.

“ Hiç başımızdan eksik olmayan gökyüzüne, günün karanlık saatlerine, ara sıra kopsa da fırtınalara, bir gün boğulacağımız denizlere, neler olacağını bilmesek de geleceğe, kötülüklerle dolu olsa bile tarihe, tarihin akışını düze çıkarmaya çalışan tüm güzel yüzlü çocuklara, Donkişot’lara, ateş hırsızlarına …”

“Donkişot” yazmış ya, tanıdığım en büyük Donkişot benim!

Hayatım; kafamda tıraş tası, yel değirmenlerine saldırmakla geçti

Sevdim seni, Masti

İlk şarkısını dinledim...

“ Hoşça kal”

Melodiyi, Sultan Makamı’ndan tanıdım…

Sonra Ağladım...

Sonra gerçekten; “büyük bir hayal kırıklığıyım” anladım.