Kelimeler

Bir sarki caliyor fonda. Henuz sarkinin sadece giris melodisini duydum. Ama elim ister istemez kagida kaleme gitti. Bugunlerde kelimeler beynimde donup dolaniyor. Disari cikmak istiyor ama bir turlu cikis yolu bulamiyorlar. Oyle cok sey biriktirdim ki icimde. Sessizligim bu yuzden sanirim. Hani bazen konusmak icin kelimelere ihtiyacin olmaz. Bakislarin, ellerin, vucudun, hatta her bir hucrenle konusursun ya… Hani bazen de konusmak beyhude bir cabadir. Anlatmak istemezsin içindekileri. Hayir, ‘buyu bozulmasin’ diye degil. Yeni bir buyu yaratmak icin de degil. Manasizdir konusmak. ‘Gitme vakti gelmis’ gibi hissedersin. Ama gidemezsin. Cunku bu gidis, arkani donup yuruyerek gerceklestirecegin bir eylem degildir. Asil gidis; durdugun yerde, herkes seni hala orda sanirken gitmektir. Once bakislarin donuklasir, bos bos bakarsin etrafa. Hislerin, cekilmis gibidir kucuk bir kara delige. Sonra kelimelerin cogalir. Evet, cogalir. Tukenmez sanilanin aksine. O kadar cogalir ki onca kelimenin arasinda ne sen bulabilirsin uygun olanlari ne de onlar cikis yolunu bulabilir. Icinde kelimelerin, kendi melodisini yaratir. Sarkilar soyleyip kimi zaman dans eder, kimi zamansa dingin ve huzurlu salinirlar dort yana. Kimi zamansa ; huznun sefkatli kollariyla sararlar, sarinirlar. O kadar kalabaliksindir ki ihtiyac duymasin dokulmesine dudaklarindan. Kuskuya yer yoktur kelimeler dunyanda. Anlasilip anlasilmama korkun da yoktur. Onlar seni, sen onlari anlarsin. Iki tarafi vardir zaten bu dunyanin. Ikisi de memnun, ikisi de dingin, ikisi de yorgun, ikisi de susarak konusmayi secmistir. Kime ne dersin? Benim kelimelerimden kime ne ? Egip bukmeden, saklamadan, saklanmadan, korkmadan, sakinmadan soylenebiliyorlar ya … Melodilerden bitmeyen sarkilar yaratip yasiyorlar ya doyasiya…Yasamin sarkisina kendi melodilerini katabiliyorlar ya Cibran misali… Baskasina ne !