Kelimelerimin sahibi, neredesin?

Birşeyler yazasım var ama ne yazacağımı bildiğim yok.

Desem ki musluklar bütünüyle açık bu aralar, ve bu kaçıncı kendimden geçişim hüzünle. Ne musluğu mu? Gözyaşı musluğu, ne olacaktı ki.

Canım sıkılıyor dedim, ama daha fazlasını söyleyemedim sana.

Söyleyemezdim. Hüznümle yük olmayacaktım ve söz vermiştim kendime bu konuda.

Söyleyemezdim çünkü, tesellisi olmayacak bir hüznü anlatmanın ne faydası var? Ve kimselere anlatamadığım ve hatta anlatmamayı seçmiş olduğum sevgili hüznüm, sıcak gözyaşlarım (mutluluktan ağlarken soğuk olurmuş), kalp sızım, can acım beni ne zaman öldürür acaba?

Lütfen ama lütfen, yazımı okuyup da "birileri ile paylaşman sana iyi gelecektir, hüznün içinde kendini yitiriyorsun, hayatı kaçırıyorsun" gibi iyi niyetli olduğuna emin olduğum ama yine de can sıkıcı, nasihatvari sözler yazmayın... Bazen, bazı bu tür hüzün yazılarından sonra gelen yorumları okuyorum. Neden insanlar birbirini anlamaktan ziyade tavsiyede bulunmak ve nasihat etmek zorunda hisseder? Bir insan blog sayfasına hüznünü yazıyorsa paylaşmak istemiştir, rahatlamak istemiştir belki yalnızlığını kırmak istemiştir... Oysa birileri çıkıp nasihat vermeye başlayınca işin büyüsü ne kadar da bozuluyor. Eğer biri tavsiye ya da nasihat istiyorsa, " ne yapmalıyım?" diye bir soru sorar zaten. Bazen öyle yorumlar görüyorum ki insanı sıkıntısını paylaştığına pişman edecek türden...Bu sefer yazar kendini savunma ihtiyacı hissediyor, içine kapanıveriyor, yorumlara verdiği cevaplardan anlıyorum. Her ne kadar yoruma cevabı nazik olsa da, içinden "Allah cezanı versin" dediğine eminim :))

Beni ne zaman öldürür acaba, hüznüm? Ölüm deyince tüyleriniz ürpermesin... Öyle hüzünler vardır ki, insan o hüzünle ölmeyi arzu eder... Ama bunu herkes anlayamaz biliyorum. Çünkü zamanında ben de anlamıyordum. Bence birşeyi sırf anlayamıyoruz diye kestirip atmak da yanlış. Doğru denen şey bir tane mi? Sanırım önyargıların başladığı noktalardan biri de birşeyleri anlayamadığımız zamanlar. Ben anlamıyorum, öyleyse yanlış diye düşünmek düşünce akışımızın normali olmuş.

Ağlayan kelimeler isterim ben bazen. Hangi kelimeler ağlar ki diye düşündüm şimdi. Yalnızlık ağlar mı mesela?

Yalnızlık demişken, ne kadar yalnızım Ya Rabbi! Hayır arkadaşlarım var, sevdiklerim var, paylaştıklarım var ama ben ne çok yalnızım...

Kelimelerimin sahibi, neredesin?