Kendimce "Ben"!

Sizde yapar mısınız? Bazen böyle "pat" diye toslar mısınız gerçeklerinize? Korkar mısınız , kınarmısınız içinizi, dışınızı yani kendinizi...Hoyratça bakarken birden şevkatliceye dönüşür mü aynalardaki "size" bakışınız?Anlamsızlaşırda; duygusal gel-gitlerle savaşır mısınız? Kendinizle ne yapacağınıza planlamaya zorlar mısınız beyninizi! Bu sorgulamalara dalmışken, bir tarafınız "ben güveniyorum kendime" derken, öteki tarafınızdan bir ses yükselir mi engelleyemeden "ben korkuyorum" diye usulca. İşte ben öyleyim bugün!
Belki de hayatımda yaşadığım olağan bir "geçiş" dönemindeyim sadece. Ama karar veremediğim nereden geçeceğim sanırım.Yani "üst geçiti " kullanıp egolarıma tavan mı yaptırayım yoksa "alt geçiti" kullanıp silindikçe kayboldurayım mı özgüvenimi. Ortasını mı seçeyim? Nedense o olmuyor işte. Hayatımdaki seçimlerimde hep orta yolu seçmişimdir aslında. Fakat bu benim seçimim değil ki! Bu beni algılamak isteyenlerin, algılarının tercihi. Lise yıllarımda benzer bir dönem geçirmiştim. Anımsıyorum. Görüşlerine güvendiğim bir arkadaşımla iç dünyama ait içselleştiremediklerim üzerinde sohbet ediyorduk. O anda arkadaşım bana daha sonra hafızamda geçerli bir yer edinecek olan şu dörtlüğü yazdı.Ve senin cevabın bu deyip, düşünmem için oradan ayrıldı. Şiir N.Hikmet' ten bir dörtlüktü. Şöyle diyordu: "İnsan ya hayrandır sana, ya düşman
Ya hiç yokmuşsun gibi unutulursun,
Ya da bir dakika bile çıkmazsın akıldan!.. "
Düşündüm. Farklı bir yorum getirmişti hissettiklerime. Evet doğruydu ne yazık ki hep böyle oluyordu. Bazıları çok seviyordu, bazılarıda öldüresiye(!) seviyordu beni. İnsanlarla hiç orta şekerli bir ilişkim olamıyor nedense. Bu onların algı boyutuyla ilgili tabi. Onlar yanlış tanışlardı tanışılmaması gereken belkide. Şu da bir gerçek ki, her kaybediş bir "kazanımdır " aslında. Biriktirdiğimiz birikimlerimizle varız yaşamda. Ne tuhaf! Oysa benim gönlümde hiç kimseye karşı "düşman" algısı olmamıştır. Olumsuz algılarının esiri olanlar "gölge" düşmanlardır. Nasıl mı? Onlar gölgeleriyle kavga ederler başkası sanıpta. Ve unuturlar hayat mıknatısının her yapılanı geri döndürüp buna "kader" dediğini.
Bu yazıyı çokta fazla kendimle bağdaştırmakta istemiyorum. Amacım okuyanlarında kendi yaşamlarına ait parçalar bulması özünde. Eminim bu süreci sizlerde yaşamışsınızdır bazı anlarda. Tüm içsel özümsemelerinizle ve dış yansımalarla yüzleşmiş, hesaplaşmışsınızdır ruhunuzla. Hesaplaşmanızın sonucu nasıl bir durum ortaya koyar bilemem ama ara sıra kendimizce "ben"lerimize zaman ayırmamız gerektiği kesin. Hadi düşünün şimdi!