Kendimden kaçıyorum!

Herşeyi o kadar boşvermişim ki neleri boşverdiğimi bile unutmuşum...

Bana acı veren, beni huzursuz eden ne kadar olay varsa hepsini halı altına süpürmüşüm..

Saat gecenin üçü ve o halı altına süpürdüklerim bir anda ayağıma dolanıyor..

Sanki kulağı çekilmiş yaramaz bir çocuk misali donup kalıyorum. Ve aslında sandığım kadar da güçlü olmadığımı farkediyorum. Rol yapmaya o kadar alışmışım ki içime düşen kurdu yabancılıyorum.

Bu neydi şimdi? Aslında biliyordum ne olduğunu da hangi kelimeyi kullanıp da kendime açıklayacağımı şaşırdım.

Kendimi güvende hissetmediğim, bilinç altıma yerleşmiş o korkuyu daha ne kadar saklayabilirdim ki?

Öyle kandırmışım ki kendimi..

Karşımda bana huzursuzluk veren bir adam, ben ona ve herkese rol yapıyorum..

Güya güveniyorum ya!

Bir gece yarısı o kocaman taş kaldırdığım raftan kafama düşüyor.

Uykumu gasp ediyor. Ne kilitlediğim kapı, ne de avuntularım var yanımda..

Sağa dönüyorum yok, sola dönüyorum yok...

Midemde kramplar, göğsümde sıkışmalar...

Sahi ne yapıyorum ben?

Neden bu kadar gülüyorum?

Peki bu geceden sonra da devam edecek miyim bu saçmalığa?