Kendime yeni bir ben lazım...

Takdir edersiniz ki; yoğun çalışma temposunda olan insanlar ya çok dalgın ya sinirli ya da biraz uçuk olurlar… Buna ailevi durumlar ( ki Allah’tan bu yönde şanslıyım), özel yaşam ve çevresel faktörlerin bir araya gelip ekstra bir sinir durumu yüklemesinden sonra tam seyirlik bir hal alırsın… Oh ne keyif ne keyif… Al eline ayçekirdeğini seyreyle...

Her insan bir olmaz ki canım… Kimi bu gibi durumlarda çevreye zarar verirken; kimi de kendine zarar vermeyi tercih eder. Zarar dediysek alıp eline jileti kendi üzerinde geometrik ve asimetrik şekiller çizmek suretiyle yaratılan bir zarar değil… Tamamen ruhsal durumu çemkirme ve püskürme yöntemiyle dışa vurmaktır.

Mesela yakın arkadaşlarımdan birinin bu özelliğini çok severim. Hani karşıdaki patronmuş, sevgiliymiş, aileden biriymiş umurunda olmaz… Damarına mı basıldı? Üzerine çok mu gelindi? Hemen kıyamet kopar… İçinde ne varsa açığa çıkar… Yani o sinir ve öfke halini karşıdakine kusmak suretiyle, hanımım rahatlatır kendini… Sonra da bir şey olmamış gibi takar çantasını koluna, giyer cicilerini bicilerini salına salına gezer tozar…

Hiçbir zaman böyle olmayı başaramadım. Aslında böyle olup olmak istemediğimden de emin değilim. Hani insanların doğumundan itibaren üzerine yapışan bir kişiliği vardır. Öz kalır ya da kalmaz… Hayat o hamur halindeki ruhunu farklı derslerle şekle sokar… Eeee hayat zorlu bir süreç… Kimi zaman yoğrulacaksın ( ki kemiklerinden tut, saç diplerine, ruhuna, hücrelerine, düşüncelerine ve saymakla bitmeyecek maddi ve manevi tüm özelliklerine kadar hissedeceksin bu yoğrulma durumunu) kimi zaman yoğuracaksın… Yani o şekle katkıda bulunacaksın…

Benim özümü çokça sinirli, duygusal, yerine göre çok ama çok uysal, çalışkan, çok konuşan ve işkolik eller yoğurmuş olmalı ki; bu özelliklerin hepsini taşıyorum. Ama çok ilginç bir durum vardır. Ailemdeki insanlar beni çok güleç ve uysal biri olarak bilirken, işyerimdeki insanlar suratsız ve sinirli olduğumdan şikayetlenirler. Eh hayat bu insan ger döneminde aynı kalamıyor ki… Yalnız iki özelliğin birada olması ilginç gelmiştir hep bana… Uysal ve sinirli olma durumu bir arada olur mu yahuuu?

Dayanma noktası vardır insanların. Daha doğrusu her canlının… Çevresel faktörlere karşı önce bir tepkisi ve bu tepkinin de bir sınırı vardır. Kendi adıma söylemek gerekirse sinirli olduğum kadar da sabırlıyımdır… Her şeyi içime atar, kendimi yer bitirir, ondan sonra patlarım. Ehh tahmin edileceği gibi bu patlama öyle küçük çapta değil, sağa solu döker vaziyette, hafif karşıdakini tırsmış bir halde bırakacak durumda olur. Bu hallerimi hiç sevmem. Hoş bu her şeyi içine atma durumunu da sevmem…

Özel yaşamı ne kadar iyi olursa olsun sorunlar yaşar insan. Hemen at içine… Ye bitir kendini… Saçlarında beyazlar oluşsun… Yüzündeki gülümsemeye hafif keder karışsın…

İş yaşamının stresi hiçbir yerde yok zaten… Hemen o saçma sapan diyalogların sıkıntısını at içine. Fazla mesailerde yüklediğin siniri de ekle üzerine… Migren ağrılarından kalan acıları da at… Çekinme çekinme ekle üstüne. Ne de olsa yerimiz bol. Tüm sıkıntıyı stresi alırız.

Dostlarla, arkadaşlarla olan ilişkileri de koyarsan üzerine tam olacak. Hani o oluşan kocaman dağa, bir taşta sen koymuşsun ne olur ki… Değil mi ama?

Hahhhh unutmadan birde piyangodan çıkar gibi gelen sıkıntı ve stresler vardır ki; sorma gitsin… At güzelim at… Onları da içine at… Her türlü sıkıntıya açıktır içimiz… Gelene git demeyiz… Biriktirir biriktirir dururuz…

Eee bu durumda ruh, akıl, düşünce ve beden savaştan çıkmış bir hal alıyor… Zor kardeşim bu zamanda yaşamak… Kendini yıpratmak beleş ya… O yüzden hiç acımadan, düşünmeden yıpratıyoruz kendimizi. Bu yüzden isteğimi belirledim… Sinirleri harap olmamış, çalışmaktan yorulmamış ve duygusal anlamda yıpranmamış durumunda olan bir ben... Kısacası kendime yeni bir ben lazım…

Fotoğraf : http://www.deviantart.com/print/2081358/