Kendimi "7" gibi hissediyorum

Bütün gün sayılarla boğuşuyorum.Yüzlerce soru çözüp, onlarca insanla konuşuyorum ve her seferinde gülümsüyorum.Belki basit birşey diğerleri için ama ben her çözdüğüm soruyu bir zafer gibi düşünüp, mutlu gönderdiğim her çocuk için huzurla dolduruyorum kalbimi. Ben onların güler yüzlü matematik öğretmenleriyim. Sevmedikleri belkide nefret ettikleri bu muhteşem bilimi onların küçük kalbine aşılamak benim görevim.

Matematik nedir?İçinde kaybolduğum her kayboluşumda tekrar aşık olduğum zorlu, keyifli ve büyük bir serüven.Yolun başındayım.Koşmak istiyorum ve zirvede beni bekleyen şey herneyse onun büyüsüyle yaşamaya devam ediyorum.Galiba bu zorlu yolun pek yolcusu da kalmamış yada zaten hep ıssızmış buralar.
Galiba hepimiz sayıların dünyasında kaybolmaktan korkuyoruz.Birşeylerin anlamadığımız yararları varsa bu çok da önem arzetmiyor hayatımızda.Aklın matematiksel sınıflandırmalar yaparak dağınıklıktan kurtarılabileceği gerçeğini gözardı ediyoruz.Ama sadece bu değil tabi daha da önemlisi bilimin vazgeçilmez evrensel diline bakış açımız korku dolu olmamalı.

Herşeyi bir kenara brakalım.Matematik büyüsü eğer ruhunuza bulaştıysa ona pragma gözüyle bakamazsınız.Ne işe yarıyor, ne önemi var?Bu bambaşka birşey. Zaten yaşamadan anlaşılmaz, ne kadar anlatılsa yararı olmaz.Benim ruhuma, rüyalarıma, elime, yüzüme bulaştı.Ağrılardan zor uyuduğum gecelerde'26 ağrıyor' diye sayıklamak hiç de anormal gelmiyor. Artık ya da tam uykuya dalarken 'kendimi 7 gibi hissediyorum' demek de hiç problem değil.Hatta bunları yaşamak bir ayrıcalık veriyor sanki bana.

Onun büyüsüne kapılmış küçük bir yediyim galiba.Zararsız, pozitif anlaşılır, bölünmez ve asal.Çok mutluyum, bu zorlu yolun yedisi olmak çok gurur verici.