Kendimle konuşmalarım...

"Hiçbirşey için asla geç değildir" felsefesine hep inanmışımdır. Bizleri mutlu edebilecek bir an bile çıkarsa önümüze, gerektiği gibi değerlendirme taraftarıyım...

Derdim, eskiden.
Yani gençken...
Şimdi düşünüyorum da bu görüşün ne kadar da doğru olduğuna bir kere daha, hem de içtenlikle inanıyorum.
İnanıyorum da...
Maalesef
Artık uygulayamıyorum.

Ne değişti ki ?
Çok şey diye cevabı veriyorum kendi kendime.
Artık yaşlandım ve sanırım cesaretim azaldı.

Diğer yandan da diyorum ki kendi kendime " daha iyi ya, artık hiç vakit kaybetmemen lazım, zaman bizler için daha değerli...Hadi kıpırda ! "

Bazan sorguluyorum sevgiyi...
Neden severken de kendi istediklerimi yapamıyorum?
Neden ?
Halbuki engel olmamalı, özgür olabilmeli insan severken.

Bir yandan da düşünüyorum "aslında bu engelleri sen kendi kendine koyuyorsun, hiç mücadele verdin mi?"
Veya yeterince anlatabildin mi, uğraştın mı?
Birazcık uğraştım aslında sonra düşündüm bu kadar ısrara ne gerek var diye...Sonrasında vazgeçtim.
Şimdi ise yeniden depreşti isteklerim.
Ne yapayım?
Veya ne yapmalıyım bilmiyorum.
Aslında cevabını biliyorum ama cesaretim yok !

Karmakarışığım
Belki bir zaman sonra ruhumdaki bu fırtına dinginleşir. Zaten uzun zamandan beri hep böyle oluyor.
Ve ben, bu vazgeçişi tekrar ve tekrar yaşıyorum.
Ve biliyorum ki belirsiz bir zaman için bu istekleri ruhumun derinliklerine hapsedeceğim ve sonunda böylece sonsuzlukta kaybolup gideceğim...
İçimdeki son gerçekleşmemiş arzularımla toprak olacağım...

Peki neden?

Hakbuki ben insanım ama ne yazık ki sadece bir KADIN...