Kendine güvenen nesiller

Bugün 2008-2009 öğretim yılının ilk veli toplantısını yaptık. İlk yazılıları bitirdik. Öğrenciler kendi durumlarını, veliler de çocuklarının durumlarını görsünler diye yapıldı bu toplantı. Çünkü kendine çekidüzen verme açısından erken bir dönem. Mesleğimde sekizinci yılım. Bu sekiz yıl içinde pek çok veli toplantıları gördüm geçirdim. Hepsinin ortak noktası velilere, istemeyerek de olsa söylediğim “çocuğunuz içine kapanık, derse katılım göstermiyor.” sözleri oldu. Velilerin de sözleşmişlercesine bana söyledikleri “aslında çalışıyor ama çekiniyor.”sözleriydi. Ben bugünkü toplantıda bütün velilerimi mutlu, gülen gözlerle uğurlamak isterdim, ama kimisi adeta çocuğunun başarısıyla çocuk olup sevincini bana yansıttı ve çocuğuyla gurur duydu, kimisi çocuğuyla gurur duysa da bunu kötü notlar yüzünden gölgede bıraktı. Öğretmen olarak tüm öğrencilerimin ilerde karşıma iyi birer meslek sahibi olarak çıkmalarını istiyorum ve umut ediyorum.

Kendi öğrencilik hayatımdan başlayarak, bizzat kendimi de işin içine katarak düşünüyorum. Nedir çocuklarımızın çekindiği? Nedir onları düşüncelerini açıkça ortaya koyabilme özgürlüğünden alıkoyan şey? Hani biz özgür düşünceli, eleştirebilen, mukayese yeteneği gelişmiş öğrenciler yetiştirecektik? Nerde hata yaptık? Hatalı olanlar biz öğretmenler miyiz, yoksa çok istediğim halde söyleyemediğim sizin de tahmin edebileceğiniz sebepler mi? Takdir sizin…