Kimse beni üzmesin

Ben de her insan gibi üzülüyorum, arkadaşlarımı, dostlarımı üzdüğümde.

Ve kimi zaman ağlıyorum da en yakın bildiklerim uzaklara gittiğinde.

Zamanlı zamansız umutsuzluğa düştüğüm oluyor tarifini edemediğim.

Birilerine bir derdimi açmak istesem, onun da benimle üzüleceğini hissederek vazgeçiyorum.

Vazgeçişlerim, vazgeçilmezlerim olur diye çok korkuyorum.

Ölümün nasıl unutulduğunu hatırlatanlara ise hayatı sevdirmeye çalışıyorum.

Kavgalarım, kuşkularım ve yanılgılarımla 'ben de bir insanım' diyorum.

Her sevginin bir bitişi olduğu gibi, her bitişin yeni bir başlangıç olduğunu örnek alıyorum.

Örnek aldıklarımın verdiği örneklere katılmadığım anlar da olmuyor değil.

"Aşk" sözcüğünü, cümle içinde kullananları daha fazla benimsiyorum.

"Benim" dediklerim benden ürkmeye başladığında ise yeise kapılıyorum

Yorumlama yaparken, algılarımı, duyularımı tekrar kontrol ettiğim çok oldu.

Anlaşılmaz olmak, kimselerin söyleyemediğini söylemek geçse de içimden,

Bir ben biliyor ve benimsiyorum cümle sonlarındaki noktanın yerine virgülü,

Bir son olmasın nokta. Yeni bir deyiş için artsın virgül sayıları, , , , ,

Hayata yeni bir paragraf açmak var aslında.

Aslı olmasa da O'nu anımsatan ünlemlerle heyecan buluyorum.

Geçip giden sevgiye, sevgililere üzülürken.......