KİMSE GELMEDİ DOĞRU DÜZGÜN...

Ne onca yıl bahsettiği akrabalar,
Ne de sokağın sakinleri.
Sadece komşu kuşçu adam vardı,
Bir de tesadüfen orada bulunan üç beş kişi.
Tam ortalarında durdu durmasına ama...
Son onlarca yılın tüm tatsızlığı, çöreklenmişti yine omuzlarına.
Yine aynı bezginlik,
Aynı zoraki tebessüm...
Merhaba demek bile çoğunluk yüktü;
-Gereksiz bir incelik-

Bıraksalar onu kendi haline,
Şöyle bir yatsa;

uyusa 

uyusa
Hatta uyanmasa...
Uyanmasa...

İçindeki kızgın adam sessizce bağırdı;
"Bilseler, Ahh bir anlasalar son arzusunu"
Utanmış, kimselere anlatamamıştı derdini,
Ne kapısına gelen çocuklarına,
ne de nadiren gördüğü torun torbaya...
Anlatamamıştı diyememişti...
KALMADIĞINI
Azaldıkça, artmıştı özlemi,

Aslında;

 Özlemi arttıkça da azalmaya devam etmişti...
Bitmişti kendi.
Şimdi bu gün,
Burada tam orta yerde olmasının ne âlemi vardı?
Şöyle bir uyudun, uyanamadın olsa!
Etrafındaki yüzlere baktı ;
Fersiz neşesiz.
Allaha isyanı yoktu, tövbe hâşâ ama
Böyle kurumuş kalmışken içi,
Nefis değil nefes  bile keyif vermezken şimdi,
neydi âlemi hala sınanmanın?
"Tövbe" dedi tekrar...
İmamın sesini duydu
"Şanslı gidi " dedi,
"Ulaştı Hakkın rahmetine"...

Topluluk sessizce dua etti,
Son yolculuğuna uğurlandı Saim Efendi.

Farketmedi,
Anlamadı,
O denli azalmıştı çünkü.