Kırık Kanatlarla Yaşamak

Sınırlarımızı aşacak kadar güçlü değilse kanatlarımız, hep erteye bırakırız beklentilerimizi. Umudumuz hep yarına yöneliktir. "Yarın" diye bir şey olmadığını öğrendiğimizde, biri gelip çoktan kırmıştır kanatlarımızı...

Canımızın yandığını kimselere söyleyemeyiz. Bastırdıkça daha çok acıyacağını bildiğimiz halde hep kuytularımıza doğru iteleriz...

Ve yaşadığımızı zannederiz o kırık kanatlarla. Neleri ıskaladığımızı bilmeden.

Çoğu kez severiz acılarımızı büyüterek yaşamayı. Kendimizi bu dünyaya kapatıp, başka bir boyuta açarak yaşamımızı sürdürmeyi. Yaşam sevincimiz acılarımızdan büyük olduğunda katlanabiliriz içimizdeki dipsiz karanlığa. Tersi olduğunda, naif bir sessizlikle adım adım ilerleriz o karanlığın içinde. İnce, titrek bir ışık huzmesinin süzüldüğü küçük bir pencere vardır yolun sonunda.

Bu yolda ilerlerken elimizi tutacak biri olsun isteriz. Çünkü o karanlık dehlizin sonundaki küçük pencereli odanın paslı kilidini tek başına açmak her zaman kolay değildir.

Bazen ürkeriz karşımıza çıkacak olanlardan, bazen korkarız., zamanın ve acıların yok edemediği "Anılar" dır kilit altında tuttuklarımız! Ve yaptığımız tüm hataların birikimidir onlar.

Asla yüzleşmek istemeyiz!

Oysa, pişmanlık duymadığımız hatalarımız da vardır içinde. Bazen bir aşktır bu! Yaşanılmaması gereken.

"İyi ki yaşamışız!" deriz.

Bazen, alıp başını gitmelerdir, uzaklara.

"İyi ki gitmişiz!" deriz.

İyisi ve kötüsüyle bize aittirler. Kapıyı açmak cesaret, geriye dönmek yenilgidir. Yaşadığımız acılarla güçlü olmayı öğrenemedikçe kırık kanatlarımızın acısını daha çok hissederiz.

Ve yaşadığımızı zannederiz o kırık kanatlarla. Neleri ıskaladığımızı bilmeden...