Kırık parça…

Yıllar geçtikçe mi artıyor kırıklar? Yoksa biz mi fark ediyoruz kırıklarımızın sayısını.

Belki de yeni kırıkların  eskileri hatırlatmasındandır.

Kırılır en sert olanımız  bile. Sessizleşir, kırık dökük  oluruz.

Ah  o gönül kırıkları…

Cam kırıkları gibi değildir , toplayıp atamazsın bir çırpıda.

Ya zamanla  göz ardı edip yok sayarız, ya da hep  yanımızda taşırız gittikçe ağırlaştığını fark etmeden.

Ama mutlaka  yapıştırmaya  çalışırız,  zaman denilen  çareyle.

Oysa, yamalı bir kumaş gibi sırıtır yerine yapıştırmaya çalışılan parçalar.

Ve  kopuverir  olmadık bir zamanda kırıldığı yerden .

Savrulup gider, kim bilir hangi kuytuya…

Ve  bir gün , aramayı bıraktığımız bir zamanda, farklı bir yap bozun eksik parçasında buluruz o yitik parçamızı.

Kim bilir belki,  hepimiz  birbirimizin eksik kalan kırık parçalarıyızdır.…

*
Mayıs 2013 / Kurşun