Kış

Kış herkese başka geliyor. Adını söyleyince soğukluk çağrıştırıyor tabi, aslında toprağın dinlendiği zamandır. Karlar yağar, üzerine ağaçlar yapraklarını bırakır. Doğa uykuya hazırlanır. Sert esen rüzgarlar, tipi, boranlar, fırtınalar vardır. Toprak hepsine göğüs gerer. Tepkisizdir. Yağan karları, yağmurları sessizce kabul eder.

İnsanlarda başka bir telaş vardır. Daha çok masraf demektir kış, çoğuna göre eve kapanmaktır. İnsan, tabiatın sertliğine dayanıksızdır. İnsanoğlu kıştan korunmak için büyük binalar yapmıştır. O binalara katlar çıkıp kendi beton hapishanelerini yaratmıştır. Daha fazla detay ve lüks ile bütünleştirmiştir, doğadan gittikçe uzaklaşarak. Toprak artık yaşadığı yerden uzaklaşmıştır. Doğaya ulaşmak büyükşehirlerde hayal olmuş. Gelişmiş ülkelerde ise insanlar müstakil evlerde oturuyorlar, evlerinin önünde ve arkasında bahçeler, bahçelerde yetişen ağaçlarla ve çiçeklerle içiçe bir yaşam sürmekteler.

Üktüğümüz kış mevsimi aslında güzel. Üşümek sonunda sıcaklık varsa güzel. Toprak tohumlarını içinde besleyip sonradan yeşertecekse, tekrar neşelenmek üzerine ise kış. Herkes zaman zaman ruhunda bedeninde kışlar yaşıyorsa ve dayanıp bizi olgunlaştırıyorsa, başka başka değerler kazandırıyorsa hiç te kötü değil.

Toprak içinde bir tohumu tutup, bekletip bereket olup taneyi fide daha sonra fidan yapmakta marifet, zor olan atılan çer çöpü gübre haline dönüştürebilmekte, kendi kışımızı bahara dönüştürmek gibi. Çekilen acıları damıtıp, sevgiye diyemem ama en azından zararasızlaştırıp, değer haline getirebilme marifeti olabilir belki de.

Karlar yağsın bembeyaz lapa lapa. Rüzgar savursun ağaçların yapraklarını, göllerde sular donsun, hayvanlar inlerine sığınsın, sıcacık bir yemek tütsün evimizde , kokusu burnumuzun ucunda, ellerimizi ısıtalım.Yüreğimiz üşümeden, sadece arada ürpersin, rüzgarların seslerini işitelim, demli bir çayı yudumlayalım. Bu kışı böyle yaşıyarak.