Kısacık bir paylaşım

Bu gün kendimi aciz , korumasız ve tıpkı düştüğünde dizlerini tutarak

ağlayan bir çocuk gibi hissettim, ama kimseyi bulamadım

çaresiz olduğum zamanlar da ki gibi sadece ağladım.

Her şeyi tek başına çözümlemeye çalışan ben , bu günün hiç yaşanmamış olmasını dilerdim.

Çok ağır ve kaldıramayacağım bir çok yükü yıllarca taşıyabilmeme rağmen,

nedense bu gün gücümün tükendiğini anladım ve ürkek bir kedi yavrusu gibi etrafımda korkarak da olsa bakacağım bir çift göz aradım .

Kimse yoktu ve tek başınaydım.

Güçlülerin de çok güçsüz olduğu anlar vardır ama

yine de güçsüzlüklerinde bile güçlü görünmek zorundadırlar.

Bu söz her aklıma geldiğinde, neden diye kendime sorarım. Neden güçlü görünmek zorundayım ?

Ne zamana kadar?

Hepimizin bazen umutsuzluğa kapılıp birilerinin desteğine ihtiyaç duyduğumuz

anlarımız olmuştur sanırım.

Ama yalnız olduğumuzu kabullenmemiz pek uzun sürmüyor,

öyle değil mi?