Kitabın arasındaki resim..

Yatağının başucunda duran kitabını okumaya başladı.. Her zaman yaptığı gibi yine beş sayfa önceden başlamıştı okumaya.. Bu bir alışkanlık olmuştu sanki onda.. Odanın sessizliğini bozan telefonun sesiyle başını kaldırdı ..

Bu saatte çalan telefonlardan hep tedirgin oluyordu..

Koşarak okuldan gelmişti.. Çantasını yere fırlattıktan sonra en zevk aldığı şey koltuğa upuzun uzanıp televizyonun sesini sonuna kadar açıp izlemekti.. Annesinin getirdiği portakal suyu ile kurabiyeler de olmasa başka yemek yemek aklına gelmezdi..

Yine aynı zevkle tv karşısındaki yerini aldığında çalan telefonla yerinden doğruldu..

Tanımadığı bir kadın sesi babasının bir trafik kazası geçirdiğini ve durumunun ağır olduğunu söylüyordu..

Hemen annesi ile birlikte hastahaneye doğru yola çıktılar..Yol kısa ama uzundu..Bir türlü ulaşamıyorlardı.

Annesi de o hastahanede çalışıyordu .. Ve o anda annesinin cep telefonuna gelen mesaj durumu daha da netleştirdi.. " acil bir hasta için ameliyata girmeniz gerekiyor ".. Tabii o acil hastanın babası olduğunu bilmiyorlardı.. Hastahaneye ulaştıkların da gerçekle karşılaştılar.. Artık sadece bekleme saatleri başlamıştı..

Ameliyathane' nin kapısında öylece oturuyordu.. İçeride hayati tehlikesi bulunan babası ve onu kurtarmak için ameliyata girmiş olan annesi vardı.. İki farklı bekleyiş..

Okul toplantılarında en mutlu olan öğrencilerdendi.. Anne ve babası herkesin ailesinden önce beraber gelirlerdi .. Evlerinden hiç neşe eksik olmayan bir aileydi onlar.. Ve şimdi bu neşeli ailenin iki ferdi içeride bir ferdi de dışarıdaydı...

Bir anda koşuşturma başladı.. Kapıdan çıkan iki hemşire süratle yanından geçtiler.. Bir takım aletler gelmeye başladı.. Hızla içeri giriyorlar, çıkıyorlardı.. Kime ne sorması gerektiğini bilemiyordu.. Kimseye de haber vermemişti.. Saatler sonra o koşuşturmaca yerini derin bir sessizliğe bıraktı.. İlk dışarı çıkan annesiydi..

Yüzü bulanıktı.. Ardından hemşireler.. Diğer doktorlar.. Hastabakıcı.. Ve en sonunda babası.. Sedyenin üzerinde hareketsiz yatıyordu.. Gözleri doldu.. Ağlamak istemiyordu.. Annesi ile gözgöze geldi.. Evet kurtaramamışlardı.. O andan sonra herşey usulune uygun yapıldı..

Aradan on gün geçmişti.. Evdeki kalabalık, ziyaretler azalmıştı.. Başbaşa kaldılar anne kız.. Ve ilk kez konuşmaya çalıştılar.. İkisi de o günden bahsetmemeye karar verdiler.. Çok sevdikleri insan artık yoktu..

Ve bu acı olayı ikisi de aynı anda yüreklerinde hissetmişlerdi.. Yalnız kaldığında annesini düşünüyordu hep..

Kendisine hep destek olmaya çalışan annesini.. Onun acısının ne kadar da farklı olduğunu.. Çok sevdiği eşinin ameliyatında bulunmanın ve onu kaybetmenin acısını anlayabilmek istedi başaramadı..

O günden sonra annesi ile bu konuyu hiç konuşmadılar.. Ta ki o güne kadar..

Babasının çalışma masasına oturmuştu uzun süre sonra.. Dolabın çekmecesini açtı .. O çekmeceyi hiç açmamıştı o güne kadar.. Bulduğu evrakları incelemeye başladı..

Masadan kalktığında bambaşka bir dünyadaydı sanki.. Yıllardır anne baba bildiği çok sevdiği insanların gerçek ailesi olmadığını öğrenmişti !.. İçi garip şekilde sızladı... Ama onlara kızmadı bu gerçeği ondan sakladıkları için.. Çok mutlu yaşamıştı çünkü.. Sessizce çıktı odadan.. İçeride oturan annesine sarıldı.. Belki de bugüne kadar sarılmadığı kadar yoğun bir şekilde.. "Anne seni çok seviyorum " "Baba seni çok seviyorum " dedi babasının resmine bakarak.. Gözyaşları birbirine karıştı anne kızın.. Sessiz bir itiraftı yıllar sonra..

İkisie hiç bir şey söylemeden anlatmışlardı birbirlerine her şeyi...

Çalan telefondaki ses hastahanedendi... Tanımadığı bir kadın sesi annesinin bir trafik kazası sonucu hayatını kaybettiğini söylüyordu.. Bu sabah beraber kahvaltı etmişler sonra toplantıya yetişmek üzere annesinin yanından ayrılmıştı !.. Annesi arkasından seslenmişti .."seni çok seviyorum " !..

Kitabı kapattı.. Arasına üçünün bulunduğu resmi koydu özenle.. Ve yola çıktı..