Kıymetini biliyor muyuz hayatın ?

Bunu yazmamın amacı ona acımamızı sağlamak değil.Çünkü bence acınacak durumda olan bizleriz biraz da. Lütfen alınmayın bunlar benim gördüklerim... Kesinlikle kıymet bilmediğimize inandım artık...

Adı Doğukan.15 yaşımın yaz mevsiminde tanıştım onun pırıltılarıyla. Ben 9 yaşındayken ufacık bir bebekti.Bir sorun vardı, belliydi her halinden... Ama şirin bir bebekti, keyif veriyordu bize.Aradan 5-6 sene geçince yeniden gördüm onu.Ben sahte gülümsemelerimin esiri olmuştum çoktan.Oysa onun gülen gözleri çok canlıydı. Bebekliği gibi keyif veriyordu. Bişeyler vardı ama her halinden belliydi...

Doğukan'ın bir akciğeri yok.Aradan 2, 5 sene daha geçti ve doktorlar fazla yaşamayacağını söylüyorlar... Oradan oraya koşturuyor ailesi onu biraz daha yaşatabilmek için.Bana kalırsa o da farkında olan bitenin.Ama yaşama sevincini kaybetmemiş o hala. Hala koşuyor, gülüyor, yapamaz görünse de deniyor mesela denize girip yüzmeyi.Her küçük çocuk gibi parka gitmeyi.Vücudundaki şekil bozukluğundan korkup onu aralarına almayan arkadaşlarına rağmen o minik gözleriyle kutu kutu pensenin, saklambaçın ne olduğunu öğrenmeye çalışıyor belki de ölmeden önce...

Lütfen acımayın ona, o hayatın yükünü öğrenmiş bir çocuk bence.Belki bir yetişkinden daha güçlü bakabiliyor hayata...

Biraz olsun sorgulayabildiyseniz kendinizi, çok mutlu hissedeceğim bu yazıdan sonra.Haddim değil asla bilincindeyim ama, günde kaç kez çok şükür diyoruz düşündük mü hiç? Mutsuzum, hiç bir şey istediğim gibi olmuyor, yeter bıktım bu hayattan... Bu lafların sorumluluğu yok, bu lafların bir önemi yok... Bu lafları herkes söyleyebilir... Kolay olan bunları söyleyip köşeye çekilmekse, siz buyrun çekilin.Ama ben çok şükür demeye devam edeceğim.Ve eminim Doğukan da yaşadığı her gün için Allah'a minnettar.

Allah hepimize sağlık versin.Sevgilerimle...