Korkaklar

Ağlıyorum, gülüyorum, eğleniyorum, üzülüyorum, kıskanıyorum. Yanımda kimse var mı? Yok... Yok... Yok... Bu yanında olmak kelimesi nasıl bir anlam taşıyor acaba? Yoksa yıllar içinde anlamı değişti de benim mi haberim yok. Yanında olmak sadece fiziksel olarak mı yanında olmaktır veya fiziksel olarak yanında olup ruhen çok uzaklarda mı olmaktır?

Doğrular ve yanlışlar o kadar çok birbirine karışıyor ki, artık anlatmaktan ve beklemekten yoruldum. Anlattığın halde karşıdaki insanın anlamamazlıktan gelmesinden daha da çok sıkıldım. Her defasında hatırlatmalı mıyız bu incelikleri? O kadar zor mu bir insana yanında olduğunu hissettirmek? Hislerimize ne oldu anlamıyorum. Acaba bir sabah herkes yatağından kalkıp, ilk iş olarak hislerini toplayıp pencereden aşağıya mı fırlattı?

Artık emin olduğum tek bir şey var. Eski duygular, eski aşklar yok. Yozlaşmış ilişkiler, bu ilişkilerde kaybolmuş insanlar ve bu yoz ilişkilerden haz duyanlar var. Hatta hayatı bu zannedenlerle dolu çevremiz. Herkes muhteşem bir aşk arıyor fakat iş bulmaya gelince arkalarına bile bakmadan kaçıyorlar. Çünkü o güzelliğe layık olmadıklarını onlar da biliyorlar. Tekdüze hayatlarını sadece yozluklarla ayakta tutabiliyorlar. Aşkı taşıyamayacak kadar korkaklar... Sanırım sadece korkuyorlar.