Korku filmi gibi

Bugün yaşadıklarımıza inanamıyorum. Nasıl bu hale geldik.

Ben çocukluğumu özlüyorum.Komşuluk ilişkilerimizin sıcak dostluklarla, ayrı gayrı bilmeden bir sürü şeyi paylaşarak yaşadığımız, kapılarımızı kilitlemeden güvenle yattığımız günleri.

Kimsenin sen şusun , busun diye ayrılmadığı , ekmeğimizi herkesle paylaştığımız , yalnızlık duymadığımız güvenle büyüdüğümüz çocukluğumu özlüyorum.

Bazı kokular hatırlıyorum. Taze ekmek kokusu, kavrulan leblebi kokusu, kaynayan pekmez kokusu, bahçemizdeki elma ağaçlarının kokusu, kiraz ağaçlarının çiçeklerinin kokusu, yaşanan dost sofralarının kokusu.

Arkadaşlarımın saf , katıksız dost kokuları.

Türkiyem dediğimde içimde büyüyen bahar kokuları. Dağlarına bahar gelmiş memleketimin türküsü.

Çoçukluğumu özlüyorum ben. Atatürk'ümün izleri vardı çocukluğumda. Bütün Ata'larımıza saygı vardı. Büyükler sayılır , küçükler sevilirdi.

Bu dünyadaki en güzel coğrafyaya ve iklime sahip , her tarafından tarih fışkıran , doğal güzellikleri, dört mevsimi yaşayan, bu güzelim memleketin güzelliklerini yaşamamıza izin vermiyorlar. Her taraftan kuşatılmışız. Bütün eller ve gözler üzerimizde.

Sanki bir korku filmi yaşıyoruz. Kimsenin kimseye güveni kalmamış, Herkes bağırarak konuşuyor, kimse kimseyi dinlemiyor, kimse kimseyi anlamaya çalışmıyor. Bir bireycilik almış gidiyor.

Ben nasıl özlemeyeyim çocukluğumu.