Korkularımız

Hep korkmuştur insanoğlu. İlk insandan çağımız insanına kadar süregelen zaman diliminde, korkularını içinde taşıyarak hep korunacak, sığınacak bir şeyler, bir yerler aramış, sonunda varlığına inanmak istediği tanrılar yaratmıştır kendine.

Yaratmıştır da korkusu bitmiş midir?

Bu kez de kendi tanrısından korkmaya başlamıştır! Sığınmak istediği tanrısı onu cehennemle korkutuyor şimdilerde...

Küçücük bir çocukken tanışırız korkuyla. Kocaman bir kadın / adam olduğumuzda bile hala korkuyorsak, bu korkunun yaşamın temel öğelerinden olduğundandır. Psikolog Fritz Riemann, Korkunun Temel Biçimleri'nde "Korku, bireyin ve onun tabiatının bir parçasıdır ve kendine özgüdür" derken, karakter gelişimlerini de spesifik korkulara dayandırarak açıklar.

Korkunun ecele faydası yok elbette. Ama insan korkudan ölebiliyorsa, "Korku"nun korkulacak bir şey olduğu da bir gerçek. Karanlıktan, kaybetmekten, başarısızlıktan, aşktan, ölümden, parasızlıktan, hastalıktan, yalnızlıktan...vb korkanları anlıyorum da yaşamaktan korkanlara bir anlam vermem mümkün değil.

Nietzsche'nin dediği gibi "Korkarak yaşarsan, sadece hayatı seyredersin." Oysa yaşamak, içinde olmaktır hayatın. Korkularımız yüzünden kendimizi yaşamın dışında tutmak, kendimizi cezalandırmak yerine; korkularımızı bastırmadan, üzerini örterek bilinçaltımıza atmadan içselleştirerek bunu başarabiliriz. Böylelikle zaten zor olan yaşamı yaşanır hale getirmek ve onu seyretmek yerine yaşamak bana çözüm gibi geliyor.

Bekir Coşkun'un eski yıllardan kesilmiş bir yazısı var elimde. "İçimizde mayın tarlaları vardır" diyor. "Adım atmaya korkarız çoğu zaman... İstediğini yapamayan, boynunu bükmüş, yapması gerekenden korkan birisini gördüğünüzde, o içindeki kendi mayın tarlasının ta ortasındadır."

Çoğumuz aslında atacağımız tek adımla kurtulacağımızı bildiğimiz halde atamayız o adımı. Ve hayatımız olduğumuz yerde korkarak, uzun bir bekleyişle geçer.

Hadi biraz cesaret!

Sizce de kendi mayın tarlalarımızı temizlemenin zamanı geldi de geçmiyor mu?