Körlük

demire şekil veren ellerin 
kaybolmayan nasırında gizlenen
yoksul sofralarının yarınsızlığıdır

görmez bilmezler
bulanık bir çayda akan kınasıyla 
gelinin açık kalmış gözlerini

ellerimizle vuruyoruz ölüm gongunu hâlbuki
gel geç değil bu körlük
ya ateş ya buz
ölümlerden ölüm beğen diyor felek
içre bırakılan kıymık
çıkmayacak mı ömürce
ne zaman birleşip ses vuracak el

beline sarılmış soğuğun ağırlığında
uyku dolanırken bedeninde
ne kadar büyük adım atabilir ki insan

baharı görmeden
filizler kırılıyorken kökten
haykırıyorlar avaz avaz
bizim yarınımız yok mu
ey hayat! yaşamak dediğin bu mu
ey hayat! yaşamak dediğin bu mu

Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı,şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir