Küfür Etmekte Sabırsızlanan Diller, Teşekkür Etmekte Cimri

Toplumsal özlemlerimizin, değerlerimize özlemin daha da arttığı şu günlerde, güzeldir, gülümsemek, teşekkür etmek. Saygı ve sevgi toplumu inşaa edebilmeyi başarabilmek için toplumsal gruplar arasında görünmez duvarları görünür, problemlere çözüm üretmeye kafa yormak, küçük problemleri önemesememktense büyümeden çözümüne gitmek. Toplumlar bir bebek gibi nazlıdır. Korumasızdır. Nefisleri gereği kötüye daha meyillidir. O yüzdendir ki, iyi emir ve hareketleri yayarken Peygamberler dahi yaymaya çalışırken binbir zorluklarala karşılaşmamışlar mıdır. Son günlerde özellikle üzerinde fazlaca kafa yorduğum bir konu var.

Yaşlıların gençlere tutum ve davranışları. Herkesin bildiği gibi yaşlı; belli bir yaşa gelmiş kişi, yaşlı olarak adlandırılır. Gerçekte onlar bizim geçmişimiz, biz ise onların dönüşmüş haliyiz. Bizim çocuklarımız bize benzerken biz de onlara benziyoruz. Yani toplum, genciyle yaşlısıyla bir bütün.

Bütün derken her anlamıyla bütün. Tamamlayan. Nasıl mı? Bir emekli maaş alıyor ise Sosyal Güvenlik Sistemine öz evladı olmasa bile birilerinden kesilerek, yani çalışanlardan yapılan kesintilerin bir havuzda toplanıp dağıtılmasını sağlayan bir sistem sayesinde maaş alabiliyor. O halde basitçe bir hesapla siz aslında baba annenize rahmetli dedenizden kalan maaşı bizzat kendiniz ödüyorsunuz. O halde bizler dedelerimizin mirasına konarken, aynı zamanda borçlarını da ödemiş oluyoruz. Osmanlı borçlarının bizzat Türkiye Cumhuriyeti Devleti vatandaşları tarafından 70'li yıllara kadar bizzat ödenmesi gibi. Bizler, ya geleceğe düzgün yaşanılası dünya ya bitik harap bir dünya bırakırız, doğal olarak bizi torunlarımız ne bırakırsak onunla yad edeceklerini bilmemiz gerekir.

Yaşlılar bizim geçmişimiz, biz görgülerimizi onlardan alıyoruz. Geçen gün saat bir sularında Ankara metrosuna binmek nasip oldu. Baktım bir sürü kişi metroya yetişmeye çalışıyor, genel olarak gergin bir yüz ifadesine sahip bir toplum olduğumuz, insanlarımızın hiç de öyle güler yüzlü olmadığını gördüm. Acaba bu gerginliğin kaynağı nedir. Mutsuz olmak, iyi değil ancak mutlu olduğunu da gizleyen bir toplum olmuşuz. Metronun açılmasının üzerinden yirmi yıl olmuş hala inme binme kuralları oturmamış, her durakta güvenlik görevlisi gerçekten ilginç bir durum. İnsan düşünüyor acaba insanların birbirine olan bu katılık hoşgörüsüzlük neden diye. Öyle ki yaşlı insanlar gencecik çocukların başlarında duruyorlar.

Allah'tan gençler saygılı da hemen yaşlılara yer veriyorlar. Diyorum "Bu toplumda iş var, hala hiç tanımadığı yaşlı insanlara saygılılar" Bir kaç saatlik işimi halledip, geri dönüyorum.

Bakıyorum Metro'da gene yaşlılar çoğunlukta. Bazıları alışverişlerini yapmış geri dönüyorlar. Aynı durum, geri dönüşte de devam ediyor. Yaşlılara gençler saygıda kusur etmiyor. Hemen kalkıp yer veriyor, buyur ediyor. Ne kadar güzel. Yalnız bir ayrıntı dikkatimi çekiyor. Yaşlılar da son derece somurtkan direk olarak erkek ya da kadın yaşlı itiraz etmeden hatta, kendi hakkı olduğunu bakışlarıyla onaylarken, hiç bir yaşlı kendisine yer verene teşekkür etmediği dikkatimi çekiyor. Sanki ne olur, gençlere; "teşekkür ederim" yada "Allah razı olsun" deseydi de kendilerine yer veren gencecik insanların da gönlü alınsaydı. Ama düşündüğüm, beklediğim olmuyor. Hiçbir yaşlı kendisine yer verene teşekkür dahi etmiyor. Aslında teşekkür ile özür dilemenin toplumumuza ne kadar yabancı şeyler olduğunu görüyorum.

Ancak bir gerçek var ki, tamamı olmasa bile, bu yaşlı insanların toplam sigortalılık süreleri göz önüne alındığında, popülist politikalardan ötürü, aslında sigortalılık süreleri bakımından incelendiğinde beş yıl, on yıl, on beş yıl gibi genç insanlara göre belki beşte bir oranında daha az çalışmışlıkla emekli olduklarını düşünüyorum.

Sosyal Güvenlik Sistemi patladı. Bir ara işe başladığında yirmi yıl emekli olması için yeterli olan kişi bir anda kendini kırk yıl çalışarak emekli olunan bir sistemin içinde buldu. Kırk yaş bir kişinin emekli olması için gerçekten erkendi. İnsanların bir kısmı özelleştirme, bir kısmı kendi isteğiyle emekli oldu.

Her şey bir yana " kendim de dahil insanları başkaları için de düşünmeye davet ediyorum". Yaşlı olsun, genç olsun, herkesi birbirini, düşünmeye bencilliklerinden kurtulmaya davet ediyorum. Yaşlı bile olsa. Herkesi "iyiliklere teşekküre, hatalarda özür dilemeye davet ediyorum."